Defining Victory: Three Case Studies of Strategic Guidance and Decision Making
Wojna w Zatoce Perskiej w latach 1990-1991 została powszechnie okrzyknięta triumfem nowoczesnych działań wojennych. Ci, którzy pamiętali traumę i brak rozstrzygnięcia w Wietnamie, oklaskiwali jej jasne cele, brak ingerencji cywilów i zdecydowane zakończenie.
Jednak dwanaście lat później Stany Zjednoczone dokonały inwazji na Irak i podjęły ryzykowne, otwarte zobowiązanie, którego pierwsza administracja Busha starała się uniknąć. Niniejsza rozprawa analizuje amerykańskie stosunki cywilno-wojskowe i podejmowanie decyzji dotyczących Iraku w trzech punktach między 1990 a 1998 rokiem.
Czy decyzje te były zgodne z prawnymi, traktatowymi i moralnymi zobowiązaniami? Czy cywilni decydenci zapewniali przywódcom wojskowym odpowiednie wytyczne do podejmowania decyzji i czy wojskowi zapewniali cywilom odpowiednie opcje do formułowania wytycznych? Wreszcie, czy decydenci odpowiednio weryfikowali swoje decyzje w celu dostosowania się do zmieniającej się sytuacji? System polityczny Stanów Zjednoczonych ograniczał cywilnych decydentów w ramach prawa, ale pragnienie jednoznacznych i niezmiennych wytycznych spowodowało, że przywódcy cywilni pozostawili wytyczne niezmienione w obliczu zmieniających się okoliczności politycznych. Zarówno wojskowi, jak i cywilni przywódcy generalnie lekceważyli nieprzewidywalny wpływ samych działań wojskowych na cele strategiczne, przez co nie dostosowywali się do zmieniającej się sytuacji.
© Book1 Group - wszelkie prawa zastrzeżone.
Zawartość tej strony nie może być kopiowana ani wykorzystywana w całości lub w części bez pisemnej zgody właściciela.
Ostatnia aktualizacja: 2024.11.13 21:45 (GMT)