Jaki był związek między wizerunkiem własnym a praktyką zinstytucjonalizowanych bezwyznaniowych i katolickich poradni małżeńskich? W swoim badaniu na styku historii społecznej, historii pracy socjalnej i historii Kościoła Vera-Maria Giehler przygląda się również samej sytuacji poradnictwa w skali mikro. Analizując po raz pierwszy korespondencję, protokoły i raporty z ośrodków poradnictwa, autorka stara się wypełnić lukę badawczą w temacie, który był wówczas szeroko dyskutowany.
Poradnictwo małżeńskie służyło osobom poszukującym porady, ale także społecznym koncepcjom ładu. Autorka rozpatruje różne aspekty poradnictwa: pomoc indywidualną, kontrolę społeczną, instytucjonalizację, profesjonalizację, a także doradców i radzących się jako aktorów wpływających na sytuację. Ujawnia się silna ambiwalencja, której źródłem są przenikające się poziomy instytucjonalne, którym przeciwstawiali się działający niezależnie doradcy.
Samoświadomość i cele nadrzędnego poziomu rzadko znajdowały odzwierciedlenie w praktyce, która była zorientowana na potrzeby osób poszukujących porady. Ponadto zilustrowano ciągłość eugenicznego myślenia w bezwyznaniowym poradnictwie małżeńskim i świeckiej pracy kobiet z osobistym rozumieniem małżeństwa i miłości w poradnictwie katolickim.