Książka ta dotyczy etycznego wymiaru narracji autobiograficznej. Wyjaśnia, w jaki sposób człowiek, w obliczu licznych doświadczeń cierpienia, może rozszerzyć to, co bezwarunkowe w warunkowym życiu, opowiadając historie o sobie i o sobie.
Jego odpowiednik otrzymuje w ten sposób możliwość lepszego rozpoznania siebie poprzez drugiego, a tym samym domagania się własnej autonomii. Przykłady tekstów Christine Lavant i Thomasa Bernharda są wykorzystywane do pokazania, w jaki sposób skonstruowane jest przeplatanie się narratora, narratora i odbiorcy oraz dlaczego konieczna jest refleksja etyczna nad tym przeplataniem.
Książka jest skierowana do osób zainteresowanych filozofią i literaturoznawstwem, a także do wszystkich tych, którzy zajmują się kwestiami terapeutycznymi. Jej lektura oświeca i zachwyca.