Daniel Evokes Isaiah: Allusive Characterization of Foreign Rule in the Hebrew-Aramaic Book of Daniel
Lester argumentuje tutaj, że Księga Daniela zawiera złożoną, ale poetycko zjednoczoną narrację. Można to zidentyfikować poprzez pewne cechy narracyjne, w tym aluzję do Izajasza, która w wyjątkowy sposób przyczynia się do łuku narracyjnego.
Narracja rozpoczyna się od inauguracji obcych rządów nad Izraelem, a kończy wraz z ich końcem. Każdy etap kompozycji księgi przedstawia te obce rządy w kategoriach coraz bardziej przypominających Izajaszowy opis Asyrii. Wróg ten jest najpierw wcielany przez Boga, aby ukarać Izraela, a następnie przypisuje sobie władzę karną, aż w końcu zostaje ukarany i zniszczony.
Każda apokalipsa w Księdze Daniela na swój sposób kontynuuje tę aluzyjną charakterystykę. Lester argumentuje zatem, że poetyka aluzyjna może być badana jako celowy trop retoryczny w dziele, dla którego koncepcja "autora+? jest złożona; że krytyka narracyjna może obejmować krytyczne rozumienie historii kompozycji.
Daniel+? wynikający z tego badania przedstawia żydowskiego czytelnika Daniela z II wieku nie jako cierpiącego karę za złamanie przymierza z Bogiem, ale jako trwającego w wierności przymierzu w ostatnich dniach brutalnych ekscesów "asyryjskiego+? arogatora. Narracja ta problematyzuje wszelkie uproszczone koncepcje narracyjne biblijnego Izraela jako nieustannie buntowniczego, nadając wyjątkową nutę rozmowom o cierpieniu i teodycei w Biblii hebrajskiej oraz o antyjudaistycznych nawykach w chrześcijańskiej lekturze Biblii hebrajskiej.
