Czytanie Magnificat w Australii: Niepokojące zobowiązania

Oryginalny tytuł:

Reading the Magnificat in Australia: Unsettling Engagements

Zawartość książki:

Biblijne pieśni mają wiele następstw. W historii inwazji ich oddźwięk jest przejmujący. To, co obecnie nazywa się Australią, jest kontynentem wielu Pierwszych Narodów, gdzie Country śpiewano przez dziesiątki tysięcy lat, zanim Biblia przybyła jako część ładunku kulturowego kolonizatorów. Czytanie Magnificat w Australii koncentruje się na jednym tekście, Magnificat Maryi, liczącym około dwóch tysięcy lat w formie Lukan i niosącym tradycje hebrajskie o kilka tysięcy lub więcej lat starsze. Tradycje Pierwszych Narodów są jeszcze starsze.

W tym kolonialnym kontekście Magnificat zainspirował pisarstwo, kompozycję i sztukę osadników-imigrantów. Czytanie Magnificat w Australii jest lekturą osadniczą, ale nie konwencjonalną. Oferuje performatywną, konwersacyjną trajektorię czytania, która umieszcza przypadki kulturowego odbioru Magnificat w kontekście kolonialnej okupacji kraju, problematyki białości i wynikających z tego przerw dla biblistów osadników w Australii.

Odczytując Magnificat jako pieśń protestu, włożoną w usta młodej Żydówki z pierwszego wieku naszej ery, Anne Elvey szkicuje kontrkolonialną praktykę czytania, która we współczującym smutku i nadziei jest uważna na ekologiczną traumę naszych czasów. Odczyty nawiązują do twórczych reakcji na Magnificat, od pobożnych wierszy po abstrakcyjną sztukę ekspresjonistyczną, i zawierają szereg twórczych działań autorki w odpowiedzi. Oparta na podejściu feministycznym i ekologicznym, Reading the Magnificat in Australia wykorzystuje hermeneutykę powściągliwości, intertekstualnego zaangażowania i twórczego świadectwa, odczytując na nowo biblijny tekst w odniesieniu do kontekstów konfliktu, przecięć rasy, płci, gatunku i seksualności, konstruktywnych i dekonstrukcyjnych materialności w skolonizowanej przestrzeni, a wreszcie śpiewu ptaków (którego symbolem są australijskie sroki na okładce). To ponowne wsłuchanie się w starożytny tekst na nowo wyobraża sobie estetykę czytania-jako-pisania, która otwiera się na usytuowaną i niespokojną praxis, gdzie Magnificat wskazuje do wewnątrz na swoją materialną kontyngencję jako kolonialnego artefaktu i na zewnątrz w kierunku współczesnych pieśni protestu.