Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka oferuje wciągającą i pouczającą eksplorację literatury światowej, ale jest krytykowana za niewystarczające skupienie się na samej literaturze, wybierając zamiast tego dyskusje na temat polityki, tłumaczeń i recepcji. Podczas gdy styl pisania jest chwalony, brak kompleksowego traktowania dzieł literackich pozostawia niektórych czytelników pragnących więcej.
Zalety:⬤ Interesująca i pouczająca treść
⬤ wciągająca i dowcipna proza
⬤ mocne rozdziały poświęcone tłumaczeniom i polityce wydawniczej
⬤ szeroki zakres poruszanych tematów
⬤ wzbudza zainteresowanie innymi dziełami literackimi.
Wady:⬤ zbyt mało dyskusji na temat samej literatury
⬤ kładzie nacisk na politykę i recepcję zamiast analizy literackiej
⬤ ograniczona bibliografia
⬤ może pozostawić czytelników pragnących bardziej szczegółowej eksploracji tekstów literackich.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
What Is World Literature?
Zawartość książki:
Literatura światowa była przez długi czas definiowana w Ameryce Północnej jako ustalony kanon europejskich arcydzieł, ale wyłaniająca się globalna perspektywa podważyła zarówno to europejskie skupienie, jak i samą kategorię arcydzieła. Pierwsza książka, która szeroko analizuje współczesny zakres i cele literatury światowej, What Is World Literature? bada zastosowania i nadużycia literatury światowej w szybko zmieniającym się świecie.
W studiach przypadków, od Sumerów po Azteków i od średniowiecznego mistycyzmu po postmodernistyczną metafikcję, David Damrosch przygląda się sposobom, w jakie dzieła zmieniają się, gdy przechodzą z kontekstów krajowych do globalnych. Przedstawiając literaturę światową nie jako kanon tekstów, ale jako sposób obiegu i czytania, Damrosch argumentuje, że literatura światowa to praca, która zyskuje na tłumaczeniu. Kiedy jest skutecznie prezentowana, dzieło literatury światowej porusza się w eliptycznej przestrzeni utworzonej między kulturą źródłową a kulturą przyjmującą, ukształtowanej przez obie, ale ograniczonej przez żadną z nich. Zarówno uznane klasyki, jak i nowe odkrycia uczestniczą w tym trybie obiegu, ale mogą być poważnie źle traktowane w tym procesie. Począwszy od odkrytego na nowo Eposu o Gilgameszu w XIX wieku, a skończywszy na współczesnym pisarstwie Rigoberty Mench, obce dzieła były często zniekształcane przez bezpośrednie potrzeby ich własnych redaktorów i tłumaczy.
Elokwentnie napisana, argumentowana w dużej mierze na przykładach i pełna wnikliwych, bliskich lektur, książka ta jest zarówno esejem definicyjnym, jak i serią przestróg.
