Czy jestem już grzeczną dziewczynką? Przemoc w dzieciństwie ją zniszczyła. Co trzeba zrobić, by ją uzdrowić?

Opinie czytelników

Książka zawiera osobiste świadectwo podróży kobiety do odnalezienia wolności w Chrystusie, koncentrując się na uzdrowieniu z traumy z silną chrześcijańską perspektywą. Czytelnicy doceniają łaskę w opowiadaniu historii i wgląd w dysocjacyjne zaburzenie tożsamości (DID). Niektórzy jednak krytykują książkę za jej silne oparcie na chrześcijańskich motywach i potencjalne błędne informacje na temat DID.

⬤ Inspirujące osobiste świadectwo uzdrowienia i wolności w Chrystusie.
⬤ Łatwa w odbiorze i przystępna dla osób dotkniętych traumą.
⬤ Wdzięczne opowiadanie historii, które unika szczegółów graficznych, a jednocześnie pokazuje zmagania autora.
⬤ Wciągająca i przekonująca narracja, która promuje nadzieję i wsparcie społeczności.
⬤ Zachęca do edukacji i świadomości na temat traumy i jej skutków.

⬤ Duży nacisk na chrześcijaństwo może nie spodobać się wszystkim czytelnikom.
⬤ Obawy dotyczące potencjalnie mylących informacji na temat DID i jego leczenia.
⬤ Krytyka polegania autora na praktykach duchowych, takich jak wypędzanie demonów, co jest sprzeczne z niektórymi profesjonalnymi wytycznymi.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali za frustrujące to, że autorka wydawała się nadmiernie zależna od innych w kwestii wsparcia podczas powrotu do zdrowia.

(na podstawie 13 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Am I a Good Girl Yet?: Childhood Abuse Had Shattered Her. What Would It Take to Make Her Whole?

Zawartość książki:

Wysokie krzyki eksplodują w powietrzu, nieubłagane, przeszyte ślepym przerażeniem. Ranne zwierzę? Sala tortur? Spokojny głos przerywa mrożące krew w żyłach krzyki, zapewniając moje niechętne uszy, że ofiara jest w bezpiecznym miejscu.

Ale jej przerażająca trauma prześladuje mnie, odbijając się echem w każdym napiętym ścięgnie mojego umysłu. Wyłączam kasetę i opieram się na poduszkach wypchanego fotela, aby lepiej przemyśleć to, co właśnie usłyszałem. Te krzyki należały do małego dziecka - tylko dziecka - bezlitośnie pochwyconego w imadło niekontrolowanego i niszczącego strachu.

Jakie okrucieństwo mogło spowodować tak gwałtowny wybuch? Jakie nieopisane zło wypaczyło jej pączkującą niewinność? Czy zniosę więcej? Drżąc, wyciągam się i ponownie włączam kasetę, przesuwając granice mojej wytrzymałości, by wysłuchać więcej tej szarpiącej nerwy tyrady.

Pochylam się do przodu z napiętymi mięśniami, pulsującymi skroniami i suchością w ustach. W końcu krzyki cichną, a męski głos uspokaja młodą ofiarę.

Jego słowa są niezmącone, stałe. Jej małe, wysokie skomlenie stopniowo przechodzi w jęk, żałosny i bolesny. Znużone zawodzenia walczą, wyczerpane, z magnetofonu na stoliku przede mną: "Nigdy więcej...

nigdy więcej... Nie, nie więcej...." Cisza. Kontynuuje swój balsam słów: "Tylko pamiętasz, tylko pamiętasz.

Jestem tutaj. Jesteś teraz bezpieczny.

To wszystko było dawno temu. To już tylko wspomnienie. Nikt cię już nie skrzywdzi.

Nikt.

Teraz jesteś bezpieczna". Moje nieświadome westchnienie ulgi przywraca mnie do teraźniejszości i po raz kolejny pochylam się, by wyłączyć taśmę, a mój drżący duch ośmiela mój umysł do rozważenia upiornych implikacji tego, co właśnie usłyszałem. Czy to dziecko kiedykolwiek będzie w stanie opisać to, co widziało? Czy kiedykolwiek będzie mogła wyrazić to, co jej zrobiono? Czy kiedykolwiek będzie w stanie poczuć radość, wolność? I kim jest to dziecko? Intensywnie zmagam się z tym ostatnim pytaniem, potwornie świadoma, że znam odpowiedź, choć jednocześnie desperacko trzymam się łamiącej się gałęzi mojej niewiary.

Znam ją dobrze - och, jak dobrze ją znam, często słyszałem jej krzyki. To dziecko to ja.