Czy instynkt językowy istnieje? Debata na temat instynktu językowego.

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Does a language instinct exist? The language Instinct Debate.

Zawartość książki:

Praca seminaryjna z roku 2005 z przedmiotu Językoznawstwo i literaturoznawstwo angielskie - Językoznawstwo, stopień: 1.0, Uniwersytet Duisburg-Essen (Katedra Językoznawstwa Angielskiego), kurs: Rozwój współczesnego językoznawstwa, język: Angielski, abstrakt: W 1994 roku, kiedy ukazała się książka Stevena Pinkera "The language instinct", świat językoznawczy został skonfrontowany z odnowioną debatą, czy język pochodzi z wrodzonych idei, czy jest tylko wynikiem doświadczania i uczenia się. Ta ważna debata, która dotyczy językoznawstwa do dziś, będzie tematem poniższej pracy.

Ważnym pytaniem jest, czy instynkt językowy naprawdę istnieje i jakie dowody można przedstawić, aby założyć, że nasza zdolność językowa jest dziedziczona. Do dziś toczy się wiele dyskusji i spekulacji na temat wrodzonych idei językowych, a najważniejszym ich zwolennikiem jest obecnie Steven Pinker. Aby osadzić jego natywistyczne idee w odpowiednim kontekście, konieczne jest wyjaśnienie, skąd pochodzą idee "natywizmu" i przeciwnej szkoły językowej "empiryzmu" oraz jakie cechy wykazują.

Tworzy to kontekst i przygotowuje podstawę do skupienia się na książce Pinkera. Najważniejszym twórcą dzisiejszej myśli natywistycznej jest z pewnością Noam Chomsky, którego idee stanowiły podstawę dla założenia Pinkera o instynkcie językowym.

Z tego powodu przedstawię krótkie podsumowanie idei Chomsky'ego jako ostatni aspekt pierwszego rozdziału. Argumenty Pinkera przedstawione w jego pracy „Instynkt językowy” będą stanowić główną część i drugi rozdział mojej pracy. Przedstawię jego definicję instynktu językowego i dowody na jego istnienie.

Ze względu na złożoność dowodów przedstawionych w całej jego pracy, wybiorę dwa z jego najważniejszych aspektów dla wrodzonych idei językowych: Pidgin i kreole oraz przypadek rodziny KE. Następnie skupię się na dwóch jego krytykach, Geoffreyu Samspon i Stefanie Schadenie, ponieważ skomponowali oni obie prace będące bezpośrednimi odpowiedziami.