Człowiek sofistyki. Dzieło Włodzimierza Sołowiowa

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Sophiology Man. The Work of Vladimir Solov'v

Zawartość książki:

Książka ta jest wprowadzeniem do osobowości i myśli założyciela rosyjskiej sofistyki, filozofii i teologii "mądrości", Władimira Siergiejewicza Sołowiowa. Postrzegany jako najważniejszy filozof, jakiego wydała Rosja, od zakończenia ograniczeń okresu sowieckiego w późniejszych latach 80.

nastąpiła eksplozja zainteresowania i pisania o Sołowiowie. Od końcowych lat XX wieku nastąpił również nieoczekiwany wybuch "filozofii" na Zachodzie, do której jego filozoficzne wysiłki są bardzo istotne. Po wczesnym "teozoficznym" etapie, w którym jego zainteresowania koncentrowały się na "integralnym" lub "holistycznym" uchwyceniu prawdy, oraz środkowym "teokratycznym" okresie, kiedy jego umysł koncentrował się na tym, jak osiągnąć wspólne dobro dla chrześcijaństwa i globalnego społeczeństwa, Sołowow przeszedł do późnej "teurgicznej" fazy zdominowanej przez takie tematy, jak natura, sztuka i miłość (choć dobro i prawda nie zostały zapomniane).

Tematy te można by podsumować jako przedpokoje trzeciego z wielkich "transcendentaliów" chrześcijańskiej scholastyki: mianowicie piękna. Sołowiow nie pozostawił po sobie w pełni spójnego zbioru refleksji na temat "Pani" Mądrości, celebrowanej w takich mądrościowych księgach Starego Testamentu, jak Przysłowia i Mądrość Salomona - "Sophia", od której pochodzi nazwa "sofistyka" - ale Aidan Nichols pomaga uczynić jego sofistyczną doktrynę, zaczerpniętą ze źródeł, które były mieszanką chrześcijańskich i żydowskich, zarówno tradycyjnych, jak i ezoterycznych, zrozumiałą dla czytelnika.

Podaje również opis Sołowiowa jako wczesnego "ekumenisty", zainteresowanego zjednoczeniem Kościołów prawosławnego i katolickiego - a nawet zjednoczeniem wszystkich chrześcijan. Pod koniec życia jego wielostronne intelektualne, kościelne, polityczne, moralne i estetyczne przedsięwzięcie przekształciło się w przekonanie, że tylko boska interwencja w postaci Paruzji Chrystusa kiedykolwiek rozwiąże krótkowzroczność, letarg, głupotę i inne zło homo sapiens na tej planecie.

Wśród tego zła zidentyfikował jedną próbę "ostatecznego rozwiązania" - globalistyczną utopię zorganizowaną bez odniesienia do wcielonego Boga. Jest to być może jego najbardziej trafne słowo dla dzisiejszych ludzi.