Czekolada i Vicodin: Moje poszukiwania ulgi w bólu głowy, który nie chciał ustąpić

Opinie czytelników

Książka Jennette Fuldy zapewnia szczery i humorystyczny wgląd w jej doświadczenia z przewlekłymi bólami głowy. Choć książka trafia do wielu czytelników, którzy dzielą podobne zmagania, niektórzy uważają ją za powtarzalną i pozbawioną emocjonalnej głębi.

Książka jest chwalona za humor i szczerość, oferując relatywną narrację dla osób zmagających się z przewlekłym bólem. Czytelnicy doceniają styl pisania Fuldy, jej zdolność do uchwycenia frustracji związanych z życiem z przewlekłymi bólami głowy oraz jej spostrzeżenia na temat poruszania się po systemie opieki zdrowotnej. Wielu z nich uznało tę historię za inspirującą i pomocną w zrozumieniu wpływu przewlekłego bólu.

Krytycy wskazywali, że książka może stać się czasami nużąca i powtarzalna. Niektórzy czytelnicy uznali ton Fuldy za zbyt cyniczny lub nieprzyjemny, co zmniejszyło ich ogólną przyjemność z lektury. Kilku z nich wspomniało, że książce brakowało silnej więzi emocjonalnej, a próby humorystyczne czasami były nietrafione.

(na podstawie 61 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Chocolate & Vicodin: My Quest for Relief from the Headache That Wouldn't Go Away

Zawartość książki:

Humorystyczny i wzruszający pamiętnik kobiety, która przez ponad dwa lata szukała ulgi w bólu głowy.

Jennette Fulda była na fali sukcesu swojej pierwszej książki, Half-Assed: A Weight-Loss Memoir, aż do pewnego fatalnego dnia w lutym 2008 roku, kiedy to pojawił się u niej ból głowy - i nigdy nie ustąpił. Więc poradziła sobie z tym w najlepszy znany jej sposób: pisząc o tym. I jedząc dużo czekolady.

W Chocolate and Vicodin Jennette bada swoją zmianę tożsamości z "dziewczyny, która straciła setki kilogramów" na "dziewczynę, która żyje z ciągłym bólem" i wszystko, co musiała znieść, aby spróbować powstrzymać ból - od szeregu drogich, czasochłonnych badań, które nauczyły ją interesujących faktów (na przykład, że rezonans magnetyczny rzeczywiście kosztuje więcej niż europejskie wakacje - i nie trwa prawie tak długo), przez tony leków przepisanych przez jej lekarzy po zabawne, czasem szalone rady, które otrzymała od czytelników jej bloga. Choć nic nie przyniosło jej ulgi, zyskała nową perspektywę. Zamiast rozpamiętywać "niewidzialną tiarę paznokci", którą może nosić do końca życia, nauczyła się żyć z bólem, dzieląc się z czytelnikami nie tylko tym, jak sobie z nim radzi, ale także jak się z niego śmiać - i rozwijać - pomimo niego.