Czekając na Godota i teatr absurdu Samuela Becketa: Nic nie jest pewne - Co sprawia, że absurdalna sztuka Samuela Becketta jest jedną z najbardziej a”

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Samuel Becket's Waiting for Godot and the Theater of the Absurd: Nothing is certain - What makes Samuel Beckett's absurdist play to one of the most a"

Zawartość książki:

Seminar paper from the year 2011 in the subject English - History of Literature, Eras, grade: 1,3, Humboldt-University of Berlin (Institut f r Anglistik und Amerikanistik), language: Angielski, streszczenie: "Czekając na Godota" jest nie tylko jednym z najbardziej znanych dzieł Samuela Becketta.

Jest to również jedno z najpopularniejszych dzieł z gatunku teatru absurdu. Pierwotnie napisana w języku francuskim, sztuka Becketta została po raz pierwszy wystawiona w Th tre de Babylon w Paryżu w 1953 roku (por. Beckett 128) i skonfrontowała publiczność z okolicznością "niepojawienia się osoby tak wiernie oczekiwanej przez dwóch głównych bohaterów". (Astro 114) Widz podziela to doświadczenie oczekiwania na kogoś, kto może nie pojawić się wraz z bohaterami, co umożliwiło Beckettowi zrozumienie intencji absurdalnego dramatu. Czekając na Godota jest nie tylko całkowicie oderwane od konwencji klasycznego dramatu, a mianowicie jedności czasu, miejsca i akcji, ale jedność ta jest zastąpiona nielogicznymi działaniami, absurdalnymi scenariuszami i dialogami, które wydają się być połączone losowo. Przez niektórych widzów postrzegana jako nudna, a nawet bezmyślna (por. Beckett, The Critical Heritage 98), dla innych jest dziełem geniuszu z głębokim przesłaniem. Co jednak sprawia, że dwuaktowa sztuka na pierwszy rzut oka wydaje się bezcelowa i nudna? Niniejszy artykuł ma na celu zilustrowanie, że Czekając na Godota - będąc dramatem absurdystycznym - jest odizolowany od klasycznego dramatu i jego konwencji oraz zajmuje się elementami strukturalnymi wykorzystanymi przez Becketta do przekazania absurdu i nielogiczności, na których opiera się sztuka.

Po wyjaśnieniu terminu absurd i nakreśleniu formacji Teatru Absurdu, artykuł skupia się na elementach strukturalnych dramatu absurdystycznego w ogóle. Po krótkim streszczeniu "Czekając na Godota" następuje analiza sztuki, koncentrująca się na powiązaniu formy i treści, w szczególności poprzez omówienie postaci i ich działań, czasu i miejsca.