Czarni i rdzenni: aktywizm Garifuna i kultura konsumpcyjna w Hondurasie

Opinie czytelników

Książka zapewnia głębokie zanurzenie się w tożsamości kulturowej ludu Garifuna, badając ich korzenie zarówno w rdzennym, jak i zachodnioafrykańskim dziedzictwie. Autor przedstawia przekonujące argumenty za uznaniem Garifuna za posiadającego bogatą historię kulturową, która obejmuje oba aspekty, podważając z góry przyjęte wyobrażenia o ich tożsamości.

Książka oferuje wnikliwą analizę kultury Garifuna, przedstawia intrygujące perspektywy historyczne, pomaga czytelnikom zrozumieć znaczenie zarówno rdzennych, jak i zachodnioafrykańskich wpływów i służy jako dobre źródło informacji dla osób zainteresowanych kulturą i historią Garifuna.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać badanie tożsamości kulturowej za skomplikowane, a relacje z pierwszej ręki od osób Garifuna dotyczące ich historycznych powiązań z San Vicente mogą być ograniczone.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Black and Indigenous: Garifuna Activism and Consumer Culture in Honduras

Zawartość książki:

Garifuna żyją w Ameryce Środkowej, głównie w Hondurasie i Stanach Zjednoczonych.

Identyfikowani przez innych i przez samych siebie jako Czarni, domagają się również statusu i praw rdzennych mieszkańców Ameryki Łacińskiej. Analizując ten zestaw paradoksów, Mark Anderson pokazuje, jak z jednej strony Garifuna przyjmują dyskursy tradycji, korzeni i paradygmat etnicznej walki politycznej.

Z drugiej strony, Garifuna często afirmują czerń poprzez afrykańskie korzenie i przynależność do Czarnych w innych miejscach, czerpiąc w szczególności z popularnych obrazów amerykańskiej czerni ucieleśnianej przez muzykę i kulturę hip-hopową. Black and Indigenous bada politykę rasową i kulturową wśród Garifuna w Hondurasie jako okno na aktywne relacje między wielokulturowością, konsumpcją i neoliberalizmem w obu Amerykach. Opierając się na pracy etnograficznej, Anderson kwestionuje perspektywy, które postrzegają rdzenność i czarność, natywistyczne przywiązania i diasporyczne przynależności, jako wzajemnie wykluczające się paradygmaty reprezentacji, bycia i przynależności.

Jak pokazuje Anderson, we współczesnych zmaganiach rasowych, etnicznych i kulturowych, rdzenność służy jako normatywny model praw zbiorowych, podczas gdy czerń nadaje status subalternalnego kosmopolityzmu. Indigeneity i blackness, jak konkluduje, działają jako niestabilne, często ambiwalentne, a czasem nakładające się na siebie tryby, poprzez które ludzie zarówno reprezentują siebie, jak i negocjują ucisk.