Czarna polityka w Atlancie Nowego Ładu

Opinie czytelników

Książka analizuje wpływ Nowego Ładu na czarną społeczność w Atlancie, koncentrując się na roli czarnych przywódców w wykorzystywaniu pomocy federalnej przy jednoczesnym kształtowaniu tożsamości społeczności. Omawia zmieniającą się dynamikę między czarną społecznością a białymi strukturami władzy, podkreślając zarówno postępy czarnej klasy średniej, jak i negatywne konsekwencje projektów odnowy miejskiej, które wysiedliły istniejące od dawna społeczności.

⬤ Dogłębna analiza wpływu Nowego Ładu na czarnoskórą społeczność
⬤ eksploruje złożone relacje między czarnoskórymi przywódcami a interwencją federalną
⬤ podkreśla możliwości dla czarnoskórej klasy średniej, zwłaszcza w zakresie pracy socjalnej
⬤ przedstawia zrównoważony obraz pozytywnych i negatywnych aspektów projektów odnowy miast.

Negatywną konsekwencją może być wysiedlenie długotrwałych czarnych społeczności z powodu odnowy miejskiej; niektórzy czytelnicy mogą uznać eksplorację kontrowersyjnych aspektów za niewygodną lub krytyczną wobec niektórych decyzji przywódców społeczności.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Black Politics in New Deal Atlanta

Zawartość książki:

Kiedy Franklin Roosevelt został wybrany na prezydenta w 1932 roku, Atlanta miała największą na południu populację Afroamerykanów z wyższym wykształceniem. Dyktat Jima Crowa oznaczał, że ci mężczyźni i kobiety byli niemal całkowicie wykluczeni z życia publicznego, ale jak pokazuje Karen Ferguson, Nowy Ład Roosevelta otworzył bezprecedensowe możliwości dla czarnoskórych mieszkańców Atlanty walczących o pełne obywatelstwo.

Czarnoskórzy reformatorzy, często pracujący w agencjach federalnych jako pracownicy socjalni i administratorzy, postrzegali włączenie Afroamerykanów do programów pomocy społecznej Nowego Ładu jako szansę na przygotowanie czarnoskórych mieszkańców Atlantyku do zajęcia należnego im miejsca w głównym nurcie politycznym i społecznym. Pracowali również nad zbudowaniem okręgu wyborczego, który mogliby zmobilizować do walki o prawa obywatelskie, ułatwiając w ten sposób przejście od elitarnej reformy do masowej mobilizacji, która naznaczyła powojenną walkę o wolność czarnych.

Chociaż wysiłki tych reformatorów były niezbędnym wstępem do aktywizmu na rzecz praw obywatelskich, Ferguson twierdzi, że miały one również trwałe negatywne reperkusje, osadzone w polityce szacunku. Próbując narzucić burżuazyjne standardy zachowań czarnej społeczności, elitarni reformatorzy podzielili ją na tych, których uznali za zasługujących na udział w federalnych programach pomocy społecznej i tych, których skazali na pozostanie na marginesie życia obywatelskiego.