Cry, Baby: Dlaczego nasze łzy mają znaczenie

Opinie czytelników

Książka Bena Perry'ego „Cry, Baby” bada znaczenie łez i aktu płaczu w ludzkim doświadczeniu, łącząc osobiste narracje z badaniami z różnych dyscyplin. Choć została ona pochwalona za emocjonalną głębię i elokwencję, niektórzy czytelnicy uznali ją za politycznie naładowaną lub pozbawioną świeżych spostrzeżeń.

⬤ Pięknie napisana i szczera opowieść.
⬤ Prowokująca do myślenia eksploracja znaczenia łez i ekspresji emocjonalnej.
⬤ Osobiste historie zwiększają wiarygodność.
⬤ Daje nadzieję i zachęca do emocjonalnych więzi.
⬤ Odnosi się do norm społecznych dotyczących płaczu i jego wpływu na jednostki.
⬤ Pomocny dla osób zmagających się z własnymi doświadczeniami emocjonalnymi.

⬤ Niektórzy krytycy uznali ją za stronniczą politycznie, a nie czysto informacyjną.
⬤ Kilka recenzji odnotowało brak nowych spostrzeżeń lub głębi w niektórych obszarach.
⬤ Może być postrzegana jako zbyt sentymentalna lub płaczliwa.

(na podstawie 16 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Cry, Baby: Why Our Tears Matter

Zawartość książki:

Co się dzieje, gdy płaczemy - a co, gdy tego nie robimy?

Jeden z naszych najbardziej prywatnych aktów, płacz może tworzyć więzi. Łzy mogą zaciemnić naszą wizję, ale mogą też przynieść wielką jasność. Zarówno w literaturze, jak i w życiu, płacz często otwiera drzwi do transformacji, a nawet zmartwychwstania. Wielu z nas nauczono jednak tłumić emocje i ukrywać łzy. Kiedy pisarz Benjamin Perry zdał sobie sprawę, że nie płakał od ponad dziesięciu lat, podjął się eksperymentu: płakać każdego dnia. Nie spodziewał się jednak, że łzy doprowadzą go do głębszej relacji ze światem, który się rozpada.

Cry, Baby bada bogate dziedzictwo ludzkiego płaczu - i dlaczego niektórzy z nas przestali. Z przenikliwym spojrzeniem dziennikarza i wrażliwością dobrego przyjaciela, Perry bada wielkie paradoksy naszych łez. Dlaczego płaczemy? W społeczeństwach naznaczonych rasizmem, seksizmem i homofobią, komu wolno płakać, a komu nie? A jeśli płacz mówi nam coś fundamentalnego o tym, kim jesteśmy, to co mówią nasze łzy? Badając rozległą historię, literaturę, fizjologię, psychologię i duchowość płaczu, możemy rozpoznać nasze najgłębsze nadzieje i tęsknoty, sposób, w jaki łączymy się z innymi, oraz siły społeczne, które powstrzymują nas przed żałobą. W obliczu prywatnych, a czasem niewypowiedzianych smutków codziennego życia, nie wspominając o egzystencjalnych zagrożeniach, takich jak zmiany klimatyczne i systemowy rasizm, płaczemy za światem, w którym pragniemy żyć. Kiedy odzyskujemy nasz płacz jako centralną część bycia człowiekiem, nie tylko troszczymy się o siebie i uczymy się na nowo, jak wyrażać nasze wrażliwe emocje, ale także proroczo wyobrażamy sobie przyszłość. Ostatecznie płacz może przybliżyć nas do siebie nawzajem i do świata, którego pragniemy i na który zasługujemy.