Crimen Obicere: Retoryka sądowa i antydonatystyczna korespondencja Augustyna

Oryginalny tytuł:

Crimen Obicere: Forensic Rhetoric and Augustine's Anti-Donatist Correspondence

Zawartość książki:

Wszyscy wiemy, że Augustyn był nauczycielem retoryki, zanim stał się bardzo wpływowym przywódcą Kościoła. Wiemy, że nigdy nie przestał używać retoryki jako biskup.

Nie zawsze jednak wiemy, co rozumiemy przez retorykę Augustyna. Czy jest to styl, figury retoryczne, zaszyfrowane w dziwnych nazwach, takich jak hendiadys czy homoioteleuton? Wiemy również, że Augustyn pisał listy przez całą swoją kościelną karierę, niektóre z nich były bardzo polemiczne. Uczeni mają tendencję do postrzegania starożytnej korespondencji jako części celebrowanego rytuału przyjaźni.

Ale czy Augustyn naprawdę używał listów napisanych w ogniu kontrowersji donatystycznej w tym kontekście kulturowym? Przez dziesięciolecia dzieła Augustyna były przedmiotem zainteresowania głównie historyków Kościoła i teologów, i słusznie. Warto jednak zauważyć, że ludzie, którzy je czytali lub słuchali w czasie, gdy zostały skomponowane, byli absolwentami szkół retorycznych i prawniczych, gdzie musieli czytać mowy Cycerona i uczyć się z podręczników retorycznych (niektóre jego autorstwa, inne napisane pod jego wpływem).

Celem niniejszego studium jest wykazanie, że polemiczna korespondencja Augustyna roi się od przykładów retorycznych sztuczek powszechnie stosowanych w argumentacji sądowej. Argumentuję, że kręgosłup antydonatystycznych listów Augustyna, czyli jego wzorce argumentacji i strategie perswazji, są w dużej mierze ukształtowane przez techniki retoryki sądowej.

Moim celem jest ukazanie, w jaki sposób Augustyn wykorzystywał narzędzia retoryczne odziedziczone po teorii klasycznej w budowaniu i rozwijaniu strategii polemicznych w swoich listach antydonatystycznych. Badanie to powinno poszerzyć naszą wiedzę na tak różne tematy, jak historia retoryki, starożytna epistolografia, literatura polemiczna i sztuka Augustyna jako polemisty.