Ocena:
Książka jest szybką fikcyjną narracją, która przeplata elementy z życia wzięte i globalne tematy polityczne. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uznali ją za wciągającą i pouczającą z silnym przesłaniem politycznym, inni zmagali się z jej złożonością i jakością pisania.
Zalety:⬤ Wciągająca i szybka akcja
⬤ łączy fikcję z rzeczywistą intrygą polityczną
⬤ czytelnikom trudno było ją odłożyć
⬤ prowokuje do myślenia i zawiera informacje dotyczące globalnych kwestii
⬤ silny rozwój postaci
⬤ dostarcza moralnego przesłania.
⬤ Zbyt wiele postaci może utrudniać śledzenie akcji
⬤ jakość pisania może być niespójna
⬤ niektórzy uważają, że brakuje jej głębi i szczegółów
⬤ częsty wulgarny język może urazić niektórych czytelników
⬤ zgłoszono problemy z produkcją fizyczną.
(na podstawie 29 opinii czytelników)
Coup D'Twelve: The Enterprise That Bought the Presidency
Ścigaj się po całym świecie z doktorem Cyrusem Alexandrem, który ożywa w inauguracyjnej powieści Davida Martina. Od smaganych wiatrem stepów Mongolii, przez upalną pustynię Dubaju, po bary na dachu Manhattanu, ten epicki thriller splata globalne wydarzenia polityczne ostatnich dwunastu lat w gobelin tak bliski wiarygodności, że sprawi, że będziesz się zastanawiać, gdzie przebiega granica między fantazją a rzeczywistością.
Prawda jest taka, że to prawda. Wewnątrz każdego dobrego spisku kryje się jeszcze lepszy pomysł. Wewnątrz takiego pomysłu byłaby herkulesowa szansa.
Idealny globalny zamach stanu wymagałby błyskotliwości każdego spisku, ale jest możliwy i już się wydarzył.
Zuchwałość kradzieży wszystkich aktywów G-7 tuż sprzed nosa samozwańczej elity świata jest tak niesamowita, że nie musiałaby być ukrywana. Nikt by w to nie uwierzył.
Spisek mający na celu obalenie tych potężnych ludzi, którzy rzekomo są marionetkowymi władcami świata, wykracza poza wyobraźnię większości, ale nie wszystkich. - Pozostawienie takich nazwisk jak Rockefeller, Morgan, Kennedy, Rothschild, Oppenheimer, Blankfein i Goldman drapiących się po głowach wymagałoby geniuszu, ale nie jest niemożliwe. Fabuła pozostawia bogatych i potężnych zastanawiających się, kto u diabła miał czelność wykorzystać ich pychę jako punkt podparcia do opróżnienia ich zbiorowych kieszeni, a także ich osobistej machiny pieniężnej Skarbu Państwa Stanów Zjednoczonych.
Najlepsze i najłatwiejsze ze wszystkich jest wykorzystanie mediów - powieściopisarzy takich jak Dan Brown; sieci takich jak CNN, FOX, Al-Jazeera i BBC; oraz hollywoodzkich filmów - do wycieku wystarczającej ilości prawdy, aby zapewnić, że faktyczna operacja nie będzie wymagała zachowania tajemnicy. Gdyby przekonać ludzi, że to, co naprawdę się dzieje, jest iluzją stworzoną przez media, prawda mogłaby się ujawnić i nikt by w nią nie uwierzył. Jest to ogólnoświatowy spisek uknuty w ciemnych kuluarach, rozgrywający się w jasnym świetle dnia.
