Coś jasnego, potem dziury: Wiersze

Opinie czytelników

Recenzje książki Maggie Nelson „Something Bright, Then Holes” podkreślają jej unikalny styl pisania, charakteryzujący się połączeniem prozy i poezji, a także emocjonalną głębię jej pracy. Podczas gdy wielu czytelników chwali jej zdolność do wywoływania empatii i przekazywania surowych emocji, niektórzy wyrażają trudności z niektórymi częściami książki, czując, że brakuje im spójności lub połączenia.

Pisarstwo Maggie Nelson opisywane jest jako genialne, czarujące i potężne. Wielu czytelników docenia jej zdolność do przekazywania złożonych emocji i surowych doświadczeń. Pierwsza połowa książki jest szczególnie chwalona za jej intensywność i głębię, a jej pisanie rezonuje osobiście z czytelnikami.

Niektóre recenzje wspominają, że druga połowa książki wydaje się rozproszona i mniej wciągająca w porównaniu do pierwszej. Jeden z czytelników szczególnie zauważył brak związku ze stylem pisania, czując, że nie dorównuje on podobnym autorom. Ogólnie rzecz biorąc, choć treść emocjonalna jest wpływowa, książka nie jest jednakowo atrakcyjna dla wszystkich czytelników.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Something Bright, Then Holes: Poems

Zawartość książki:

Zanim nazwisko Maggie Nelson stało się synonimem takich gatunkowych, binarnych tekstów jak Argonauci i Sztuka okrucieństwa, ten zbiór poezji przedstawił czytelnikom wyjątkowy głos w tworzeniu: porywający, zaciekle wrażliwy, intelektualnie ciekawy i jedyny w swoim rodzaju.

W dzisiejszych czasach / świat wydaje się być podzielony / na tych, którzy muszą pogłębiać / i tych, którzy wzruszają ramionami / i mówią: To tylko coś / co się wydarzyło.

Chociaż Maggie Nelson odnosi się tutaj do zanieczyszczonej miejskiej drogi wodnej, kanału Gowanus, słowa te mogłyby równie dobrze opisywać wnikliwe podejście Nelson do pożądania, złamanego serca i emocjonalnych wykopalisk w Something Bright, Then Holes. Niezależnie od tego, czy pisze z zaśmieconego brzegu zanieczyszczonego kanału, czy z sali szpitalnej przyjaciela, Nelson opisuje każdy napotkany krajobraz emocjonalny z niezrównaną precyzją i empatią. Od czasu publikacji w 2007 roku zbiór ten okazał się zarówno zapisem wyjątkowej wizji, jak i ponadczasową medytacją na temat miłości, straty i - być może najbardziej przerażającej ze wszystkich - wolności.