Ocena:
Recenzje książki podkreślają, że jest to fascynujący i wciągający pamiętnik, który bada wyjątkowe doświadczenia życiowe autora, w tym jego wychowanie w tybetańskim klasztorze oraz zmagania z tożsamością i związkami. Wielu czytelników docenia szczerość, klarowność i głębię narracji, chwaląc ją za emocjonalny wpływ i inspirujące cechy. Niektórzy krytykują jednak strukturę narracji i zakończenie, które nie spełnia oczekiwań co do pojednania.
Zalety:Pamiętnik jest chwalony za wciągającą narrację, emocjonalną głębię, szczerość i unikalne perspektywy, szczególnie w odniesieniu do buddyzmu tybetańskiego. Czytelnicy uznali go za inspirujący i poruszający, często polecając go innym ze względu na wnikliwą eksplorację życia, przebaczenia i rozwoju osobistego.
Wady:Krytycy wspominali, że niektóre części narracji są chaotyczne lub brakuje im jasności co do kluczowych wydarzeń, szczególnie w odniesieniu do powrotu autora do zdrowia po ważnych wydarzeniach. Niektórzy uważali, że zakończenie nie przyniosło oczekiwanego rozwiązania lub pojednania.
(na podstawie 24 opinii czytelników)
Comes the Peace: My Journey to Forgiveness
Spakowałem niebieską walizkę Samsonite z moimi rzeczami - kilkoma parami dżinsów i koszul, kasetami UB40, szwajcarskim scyzorykiem, który ukradłem mojej matce, moim tybetańskim modlitewnikiem i czerwoną plastikową mydelniczką Camay, którą kupiłem w Dharamsali i która stała się dla mnie talizmanem przynoszącym szczęście.
Mając to wszystko, co posiadał w wieku siedemnastu lat, Daja Wangchuk Meston złapał samolot do Ameryki, nieznanego kraju, którego był obywatelem, i rozpoczął swoją żmudną osobistą podróż, aby odkryć i naprawić swoje dawno zerwane więzi z rodziną, krajem i, w bardzo realnym sensie, własną tożsamością.
W tym poruszającym pamiętniku autor opowiada niesamowitą historię młodego człowieka, który wykorzystał swoje buddyjskie wychowanie i miłość dobrej kobiety - swojej młodej żony - aby nauczyć się, że wybaczanie innym może odegrać kluczową rolę w uzdrowieniu uszkodzonej duszy.
Daja miał wiele do wybaczenia. Na początku lat siedemdziesiątych, w wieku trzech lat, został zabrany przez swoich hipisowskich amerykańskich rodziców do Nepalu i pozostawiony pod opieką tybetańskiej rodziny. Tybetańczycy z kolei umieścili go w buddyjskim klasztorze, gdzie w wieku sześciu lat został wyświęcony na mnicha. Tam, w scenach przypominających powieści Charlesa Dickensa, był ostracyzowany przez innych mnichów, którzy szydzili z niego z powodu jego kaukaskich cech fizycznych, pozostawiony tak głodny, że kradł resztki chleba i spał na zapchlonej słomianej macie. Był outsiderem w odizolowanym klasztornym świecie, niezdolnym do zrozumienia tego, co go spotkało i tęskniącym za ciepłem matczynego uścisku.
Jego matka została buddyjską mniszką, a opieka nad dzieckiem, jak sądziła, utrudniłaby jej duchową podróż. Jej sporadyczne i krótkie wizyty u młodego Daja stawały się coraz rzadsze. Gdy dorastał, często zdarzały się lata bez ani jednej wizyty matki. Jego ojciec, o czym chłopiec nie wiedział, przeszedł załamanie psychiczne i wrócił bezradny do Los Angeles.
Historia wyrzucenia Daja z klasztoru przez samego siebie jako nastolatka (udawał, że spał z prostytutką), jego ostateczna migracja do ojczyzny, trwająca całe życie próba zrozumienia i ponownego połączenia się z rodzicami oraz jego ostateczna i niebezpieczna praca na rzecz praw Tybetańczyków pod chińskim uciskiem stanowią fascynujące doświadczenie czytelnicze.
Ale co więcej, historia Daja Mestona przypomina nam o uniwersalnej ludzkiej potrzebie korzeni i więzi rodzinnych. Ostatecznie jest to niezapomniana opowieść o miłości, nadziei i przebaczeniu oraz o łagodnym człowieku z ogromną zdolnością do wszystkich trzech.