Co mnie przetrwa?

Opinie czytelników

Książka jest zbiorem krótkich opowiadań i esejów, które poruszają tematy życia, śmiertelności i osobistych refleksji. Czytelnicy uważają ją za wnikliwą i prowokującą do myślenia, często wciągającą w krótkich fragmentach, które dobrze pasują do ich intensywnego życia. Wiele recenzji podkreśla emocjonalną głębię i stymulujący charakter tekstów, czyniąc je źródłem inspiracji i perspektywy.

⬤ Wciągające i prowokujące do myślenia historie, które pasują do krótkich sesji czytania
⬤ oddaje głębokie spostrzeżenia i refleksje na temat życia
⬤ pięknie napisane z emocjonalną głębią
⬤ zachęca do osobistej refleksji i połączenia z doświadczeniami autora
⬤ służy jako źródło komfortu i perspektywy.

⬤ Niektórzy czytelnicy mogą poczuć się przytłoczeni głębią refleksji
⬤ inni mogą preferować bardziej ciągłą narrację zamiast krótkich esejów
⬤ niektórzy mogą uznać tematy żałoby i śmiertelności za ciężkie.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

What Will Outlast Me?

Zawartość książki:

W swoim debiutanckim zbiorze esejów Sarah K. Lenz stawia pytanie: Jak żyć wiedząc, że się umrze? Lenz dotyka momentów, w których śmierć była bliska, w tym pożaru domu, wypadku samochodowego i strzelaniny policyjnej, ale w każdym przypadku przemoc i tragizm przeplatają się z ciekawością i wnikliwością.

Z jasnością i wdziękiem Lenz podejmuje szeroki zakres tematów. Od odkrycia pośmiertnego zdjęcia jej wujków, którzy zginęli od uderzenia pioruna, po zwykłe dni robienia naleśników z jej synem w wieku przedszkolnym, podczas gdy szalała pandemia COVID-19, Lenz mierzy się ze złożonością bycia wciśniętym między starzejących się rodziców i małe dziecko, jednocześnie radząc sobie z własną diagnozą raka tarczycy. Pośród tego Lenz pociesza swojego ojca, który jest zafiksowany na punkcie tego, gdzie rozsypać jego prochy w "Driving the Section Line" i wyobraża sobie wszystkie sposoby, w jakie jej dziecko może umrzeć, gdy cierpi na depresję poporodową w "So Many Ways". Choć tematy są poważne, często dotyczą życia lub śmierci, Lenz opowiada te historie z ciepłem i mądrością. Narracja jest podbudowana zapierającą dech w piersiach szczerością - i odrobiną groteski - jak błędna próba ugotowania całej głowy wieprza z przepisu jej ukochanej, zmarłej babci.

Ta książka to poruszająca, szczera medytacja o tym, jak stawić czoła śmiertelności, jak się smucić, ale co najważniejsze, jak obudzić się na ulotne piękno świata. Ta książka jest potężnym przypomnieniem, że to, co nas przetrwa, to ci, których kochamy.