Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje książki ujawniają podział wśród czytelników, jeśli chodzi o traktowanie sceny muzycznej Oi! Wielu docenia obszerny opis Oi!, jego historię i różnorodność omawianych zespołów. Jednak inni krytykują postrzeganą polityczną stronniczość autora i brak wiedzy specjalistycznej w gatunku, sugerując, że narracja zbacza w stronę sensacji w odniesieniu do prawicowych implikacji związanych z Oi! Ogólnie rzecz biorąc, książka jest postrzegana jako pouczająca, ale polaryzująca.
Zalety:⬤ Obszerne omówienie sceny muzycznej Oi!, dokumentujące jej historię i ewolucję.
⬤ Unikalne skupienie się na Oi! jako samodzielnym gatunku, w przeciwieństwie do innych książek, które łączą go z innymi stylami.
⬤ Świetna zawartość wizualna z czarno-białymi i kolorowymi zdjęciami.
⬤ Wciągająca dla osób zainteresowanych punkiem i kulturą skinheadów, zapewniająca wgląd i historie różnych zespołów.
⬤ Pozytywne opinie od niektórych czytelników, którzy uznali ją za przyjemną i pouczającą lekturę.
Wady:⬤ Postrzegana stronniczość w narracji autora, z krytykami twierdzącymi, że bardziej chodzi o jego poglądy polityczne niż samo Oi!
⬤ Brak ekspertyzy w temacie, prowadzący do nieścisłości i niewystarczającej głębi.
⬤ Nadmierny nacisk na prawicowe zespoły, które zdaniem niektórych czytelników nie były reprezentatywne dla Oi!
⬤ Niektóre recenzje opisywały jakość pisma jako dziennikarstwo poniżej standardów i słabe praktyki badawcze.
⬤ Rozczarowanie czytelników, którzy oczekiwali bardziej kompleksowej i obiektywnej eksploracji sceny Oi!
(na podstawie 11 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
What Have We Got?: The Turbulent Story of Oi
Zawartość książki:
What Have We Got: The Turbulent Story of Oi! to studium słynnego autora Simona Spence'a na temat ruchu Oi! punk. Jedyna książka, która traktuje Oi! punk jako odrębny gatunek w ramach punk rocka, What Have We Got dotyczy skomplikowanej historii tej formy i zadaje pytanie, jakie dziedzictwo pozostawiła.
Spence przeprowadza wywiady z kluczowymi postaciami sceny i bada punkt zapalny między skrajnie lewicowymi i skrajnie prawicowymi frakcjami, które uznały ruch za swój własny. Spence przygląda się straszliwemu rasizmowi widocznemu w niektórych zespołach i zadaje pytanie, w jaki sposób gatunek, który początkowo sprzymierzył się z ruchem Rock Against Racism, mógł stać się tak brzydki.
Książka rozważa również sytuację społeczną i polityczną Wielkiej Brytanii w latach 70. i 80.
