Cleo Porter i ciało elektryczne

Opinie czytelników

Książka jest dobrze przyjętą powieścią średniej klasy, osadzoną w dystopijnej przyszłości po pandemii, z silną bohaterką o imieniu Cleo. Książka porusza tematy współczucia, determinacji i przygody, gdy Cleo wyrusza na wyprawę, by dostarczyć paczkę z lekami komuś w potrzebie. Relatywny kontekst życia w pandemii rezonuje zarówno z dziećmi, jak i dorosłymi, dzięki czemu jest to lektura na czasie. Ogólnie rzecz biorąc, historia jest wciągająca i zabawna, choć niektórzy czytelnicy zauważają, że zaczyna się powoli.

Wciągająca fabuła, która urzeka czytelników, silna główna bohaterka, powiązane tematy podczas pandemii, dobrze rozwinięte postacie, dobre budowanie świata, ekscytująca fabuła z momentami napięcia, odpowiednia zarówno dla dzieci, jak i dorosłych, zachęca do rodzinnego czytania.

⬤ powolny początek z obszernym budowaniem świata
⬤ niektóre dzieci mogą uznać to za zbyt powiązane i unikać czytania tego podczas pandemii
⬤ przewidywalne zwroty akcji
⬤ niektórzy czytelnicy chcieli bardziej innowacyjnych rozwiązań lub zmian na końcu.

(na podstawie 36 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Cleo Porter and the Body Electric

Zawartość książki:

Cleo Porter and the Body Electric Jake'a Burta to futurystyczna powieść średniej klasy o dziewczynie, która mieszka na hermetycznie zamkniętym osiedlu. W przyszłości na zawsze zmienionej przez pandemię dziewczynka przeżywa w całkowitej izolacji.

Kobieta umiera. Cleo Porter ma jej lekarstwo. I nie ma jak go dostarczyć.

Jak wszyscy inni, dwunastoletnia Cleo i jej rodzice są zamknięci w mieszkaniu bez okien i drzwi. Nigdy nie wychodzą. Nigdy nie mają gości. Jedzenie dostarczają im drony. Są więc bezpieczni. Bezpieczni od choroby, która prawie zmiotła ludzi z powierzchni ziemi. Bezpieczni od wszystkiego. Kompromis?

Są sami. Tak więc, kiedy otrzymują paczkę wyraźnie przeznaczoną dla kogoś innego - paczkę zawierającą substancję krytyczną dla przetrwania nieznajomego - Cleo utknęła. Jako szkolący się chirurg wie, że zegar tyka. Ale ludzie nie opuszczają swoich jednostek.

Nigdy. Aż do teraz.