Clamor

Zawartość książki:

Literatura faktu. Studia afrykańskie i afroamerykańskie. Muzyka. Tłumaczenie: Olivia C. Harrison i Teresa Villa-Ignacio. Grafika autorstwa Julie Simon-Titecat. Poetycki pamiętnik Hocine Tandjaoui, CLAMOR, jest porywającym świadectwem ponadnarodowej solidarności powstałej w dekolonizującym się świecie w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku, z rzadko słyszanej perspektywy dziecka. Rozgrywający się na tle jednej z najkrwawszych wojen dekolonizacyjnych, CLAMOR oferuje opis kolonialnego krajobrazu dźwiękowego i olśniewającą poetycką ewokację odkrycia przez Tandjaoui muzyki afroamerykańskiej podczas jego dzieciństwa w skolonizowanej Algierii. Wspaniale napisany i przetłumaczony poetycki tekst lub prome, CLAMOR liczy się z muzyką, która ukształtowała dzieciństwo Tandjaoui, ścieżką dźwiękową czarnych ruchów wyzwoleńczych w USA oraz głosami artystów afrykańskiej diaspory, które wznoszą się ponad zgiełk wojny, stając się pudłem rezonansowym i płytą rezonansową dekolonizacji w Algierii.

Prezentowany dwujęzycznie w języku francuskim i angielskim.

Chociaż wciąż daleko nam do pełniejszego obrazu, anglojęzyczni czytelnicy mogą zacząć składać w całość ekscytujący i przerażający ludzki krajobraz, który tworzy Algierię wtedy i teraz: przed, w trakcie i po francuskiej kolonizacji. Synkopowany skowyt Hocine Tandjaoui o dziecięcym cierpieniu, radości i odkryciach - wypowiadany, wypluwany i pieszczony z otaczającego zgiełku - nadaje wyobraźni wagę życiu dawno utraconemu, ale zawsze obecnemu. Oprócz udostępnienia tego genialnego tekstu, naukowcy-tłumacze Olivia C. Harrison i Teresa Villa-Ignacio dają nam również podręcznik tłumaczenia i wejścia do świata zbyt mało znanego poza jego bezpośrednim okręgiem wyborczym". --Ammiel Alcalay.

Lektura wspomnień Tandjaoui natychmiast przeniosła mnie z powrotem do mojego własnego dzieciństwa, bezpiecznie na północy, ale z tymi samymi przyjemnościami, które przyniosło zielone oko starego radioodbiornika, jako skoncentrowane dostarczanie wiadomości, tj. muzyki i języka, z dalej niż ja, my, moglibyśmy kiedykolwiek pomyśleć. W ten sposób świat, raz wpuszczony przez maszynę za tym okiem, skompresowany, sprowadzony do domu, otwiera się ponownie przez głośniki i słowa. Świętowanie. Pisać poezję po niemiecku to "dichten", echo "kondensować", a ta autobiografia w "prozie" jest wierszem, kondensacją w słowo-muzykę. Ogromna przyjemność - tutaj w prawdziwych kanałach stereo: oryginalny francuski i doskonałe angielskie tłumaczenie. --Pierre Joris.