Ciemny przypływ: Wielka powódź melasy w Bostonie w 1919 roku

Opinie czytelników

Ta książka zagłębia się w Wielką Bostońską Powódź Melasy z 1919 roku, badając jej kontekst historyczny, samą katastrofę i późniejsze batalie prawne. Narracja jest wzbogacona o szczegółowe relacje z tamtych czasów, obejmujące tematy praw pracowniczych, imigracji i rządowych konsekwencji zaniedbań przemysłowych.

Książka jest chwalona za dokładne badania, wciągający styl pisania i umiejętność łączenia różnych kontekstów historycznych, w tym ruchu anarchistycznego i kwestii pracowniczych. Czytelnicy uznali ją za edukacyjną i wciągającą, z dobrze udokumentowanymi narracjami, które zapewniają wgląd w życie dotknięte tragedią.

Niektórzy recenzenci zauważyli, że książka czasami zbytnio zbaczała w stronę niepowiązanych komentarzy politycznych i społecznych, co odwracało uwagę od głównego tematu samej powodzi. Ponadto krytykowano wybory redakcyjne, takie jak wprowadzające w błąd podpisy pod zdjęciami, które ujawniały krytyczne punkty fabuły.

(na podstawie 394 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Dark Tide: The Great Boston Molasses Flood of 1919

Zawartość książki:

Nowe, jubileuszowe wydanie jedynej książki dla dorosłych na temat jednej z najdziwniejszych katastrof w historii Stanów Zjednoczonych - oraz chciwości, lekceważenia biednych imigrantów i braku standardów bezpieczeństwa, które do niej doprowadziły. Około południa 15 stycznia 1919 r.

grupa strażaków grała w karty na bostońskim North Endzie, gdy usłyszeli potężny huk. To było jak szum fal, powiedział później jeden z nich. Jak uciekający zaprzęg dwukonny przebijający się przez płot, powiedział inny.

Trzeci strażak poderwał się z krzesła, by wyjrzeć przez okno - „O mój Boże! „ krzyknął do pozostałych mężczyzn, „Uciekajcie!”. Wysoki na 50 stóp stalowy zbiornik wypełniony 2,3 milionami galonów melasy właśnie zawalił się na nabrzeżu Bostonu, wyrzucając swoją zawartość w postaci fali melasy o wysokości 15 stóp, która na początku poruszała się z prędkością 35 mil na godzinę.

Zburzyła drewniane domy, a nawet ceglaną remizę strażacką. Liczba zabitych nie była znana przez wiele dni.

Minęły lata, zanim przełomowa bitwa sądowa ustaliła, kto był odpowiedzialny za katastrofę.