Ciche zamieszki na wschodzie

Opinie czytelników

QUIET ORIENT RIOT autorstwa Nathalie Khankan to przejmujący zbiór poezji, który bada złożoność macierzyństwa i tożsamości przez pryzmat doświadczeń palestyńskiej kobiety z leczeniem bezpłodności w izraelskim szpitalu. Wiersze są bogate w obrazy i emocje, poruszając głębokie tematy sprawiedliwości i kwestii społecznych.

Książka jest opisywana jako pilna, potężna i wspaniała, zawierająca intymny i tekstowy język. Jest dobrze skonstruowana i zachęca do wielokrotnego czytania, oferując zniuansowane pytania i delikatne refleksje na temat macierzyństwa i pokrewieństwa.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać wiersze za złożone i wymagające, z pytaniami, które pozostają bez odpowiedzi, co może nie spodobać się tym, którzy szukają prostych narracji.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Quiet Orient Riot

Zawartość książki:

Quiet Orient Riot to eksploracja ścięgien macierzyństwa, jego buntów i wspaniałości. To także książka o narodzinach i polityce reżimów narodzin.

Opowiadając o podróży, by urodzić palestyńskie dziecko na okupowanym terytorium Palestyny, wiersze przywołują macierzyństwo jako prognozę, rachunek, broń; jego liczne filtracje poprzez liturgiczne rozkazy i demograficzny niepokój. Macierzyństwo jest możliwe dzięki warunkowemu dostępowi do wyrafinowanej izraelskiej infrastruktury leczenia bezpłodności i staje się niemożliwe, ponieważ zbiega się w czasie z izraelskim atakiem na Strefę Gazy w 2009 roku. Jakiego rodzaju język może zatem pomieścić ciało w ciele poprzez stan zagrożenia, osłabienie, opór i rozkwit? Jaki rodzaj języka może utrzymać niepewne człowieczeństwo?

Co najważniejsze, Quiet Orient Riot zadaje sobie pytanie, bez uwolnienia i ulgi: czy tekst może dążyć do językowej dezorientacji i reorientacji jednocześnie? Czy tekst może chodzić po linie od szczegółu do szczegółu, aby wyobrazić sobie rodzaj świadomości, która jest pokrewna uwielbieniu? Quiet Orient Riot nie stroni od słów takich jak „kult”. Nie stroni też od tego, jak takie uwielbienie może przejawiać się w słowach wiersza, kłaniając się „świergotliwemu drukowanemu dźwiękowi” w Palestynie i lasowi „małych sędziów”.