Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Christianity Made Me Talk Like an Idiot” autorstwa Setha Andrewsa stanowi humorystyczną, ale analityczną krytykę chrześcijańskich przekonań, badając absurdy i sprzeczności w wierze. Oferuje wnikliwe osobiste refleksje na temat podróży autora od chrześcijaństwa do ateizmu, przemawiając do sceptyków i byłych wierzących, zachowując jednocześnie szacunek dla obecnych praktykujących.
Zalety:⬤ Dowcipny i wciągający styl pisania.
⬤ Humorystyczne, ale przemyślane badanie doktryny chrześcijańskiej.
⬤ Oferuje wnikliwą krytykę chrześcijańskiej kultury i wierzeń, szczególnie istotną dla byłych chrześcijan.
⬤ Równoważy humor ze współczuciem, czyniąc ją przystępną dla wierzących.
⬤ Zachęca do autorefleksji i rzuca wyzwanie własnym przekonaniom czytelnika.
Wady:⬤ Może być nadmiernie skierowana do sceptyków lub osób już kwestionujących swoją wiarę, potencjalnie zrażając obecnych wierzących.
⬤ Niektórzy czytelnicy dostrzegają przesadę w krytyce Andrewsa, postrzegając ją jako pozbawioną powagi lub rzetelności.
⬤ Zawiera konwersacyjny ton, który niektórzy mogą uznać za odpychający lub zbyt swobodny.
(na podstawie 54 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Christianity Made Me Talk Like an Idiot
Zawartość książki:
Seth Andrews nie był idiotą podczas swoich trzydziestu lat jako ewangeliczny chrześcijanin. Nie był nieinteligentny, ani jego IQ nie zmieniło się, gdy ostatecznie całkowicie porzucił religię.
Uważał się za rozważnego, moralnego, rozsądnego i co najmniej tak inteligentnego jak przeciętny człowiek. Innymi słowy, nie był idiotą. Jednak, co dziwne, często brzmiał jak idiota.
W każdym innym kontekście chrześcijanie prawdopodobnie uśmiechaliby się, szydzili lub odrzucali wiele ze swoich "normalnych" wierzeń i praktyk: rekonstrukcje wielkanocnych ukrzyżowań, spożywanie comiesięcznego "mięsa" komunii, śpiewanie hymnów o obmywaniu się we krwi i przyjęcie Biblii zawierającej wersety Pisma Świętego o złotych hemoroidach, smokach apokalipsy i ofiarach z ludzi, Więc co się dzieje? Czy te pojęcia są przyjmowane tylko dlatego, że są znane? Czy mają one jakiś sens? I czy powodują, że skądinąd rozsądni ludzie brzmią jak idioci? Seth Andrews przyznaje, że dla niego samego odpowiedź była zdecydowanie twierdząca. Dla wszystkich innych? Przeczytaj książkę i zdecyduj.
