Sickness, Medical Welfare and the English Poor, 1750-1834
Rdzeniem tej książki są trzy główne tezy: że opieka medyczna stała się totemiczną funkcją starego prawa ubogich w ciągu ostatnich kilku dekad; że sami ubodzy byli w stanie negocjować tę opiekę medyczną, zamiast po prostu jej podlegać; oraz że bycie doktoryzowanym i zinstytucjonalizowanym stało się częścią normy dla chorych ubogich w latach dwudziestych XIX wieku, w sposób, który nie miał miejsca w latach pięćdziesiątych XVII wieku.
Badając życie i doświadczenia medyczne ubogich w dużej mierze ich własnymi słowami, Sickness, medical welfare and the English poor oferuje kompleksową reinterpretację tak zwanego kryzysu Starego Prawa Ubogich z końca XVIII wieku. Chorzy ubodzy stali się natarczywą obecnością w życiu urzędników i parafii, a (w dużej mierze pozytywny) sposób, w jaki społeczności reagowały na ich tragiczne potrzeby, musi skłonić nas do ponownego przemyślenia roli i charakteru prawa ubogich.
Książka ta jest istotna dla Celu Zrównoważonego Rozwoju ONZ nr 1, Brak ubóstwa.
