Musical Theatre Choreography: Reflections of My Artistic Process for Staging Musicals
Choreografia teatru muzycznego bezsprzecznie ewoluowała na przestrzeni lat, a choreografowie rozwijali metody pracy i podejścia filozoficzne, które powinny być udokumentowane, ale rzadko są. Informacje tekstowe są ograniczone, a to, co zostało napisane, jest generalnie bardziej praktyczne niż teoretyczne i jest minimalne w porównaniu z książkami napisanymi dla choreografów tańca nowoczesnego i współczesnego. Wskazując na podobieństwa i różnice między gatunkami tańca koncertowego i tańca teatralnego oraz identyfikując specjalistyczne wymagania związane z tworzeniem artystycznego i służącego scenariuszowi tańca teatralnego i inscenizacji, niniejszy tekst wyróżnia choreografię teatru muzycznego jako odrębną i prawdziwą formę sztuki i sugeruje, aby 1) uniwersytety uznały ją za taką, oferując możliwości szkolenia dla przyszłych choreografów teatru muzycznego, oraz 2) uznani choreografowie musicali zaczęli spisywać własne procesy artystyczne, aby pomóc wypełnić zestaw narzędzi choreograficznych dla młodych choreografów chcących pracować w tej dziedzinie.
W 1943 roku, wraz z musicalem Oklahoma, przełączono przełącznik światła, kiedy misja Rodgersa i Hammersteina, aby książka była absolutnie kluczowa dla tworzenia musicalu, została ustanowiona. Następnie inni artyści teatru muzycznego poszli w ich ślady, powodując zmianę standardów. Obecnie żaden inny element artystyczny w musicalu nie jest wykonywany bez uprzedniego upewnienia się, że służy on scenariuszowi. Tworząc oryginalny materiał, który jest integralną częścią opowiadanej historii, kompozytorzy i autorzy tekstów zaczęli być uważani za dramaturgów. Podobnie choreografka z Oklahomy, Agnes de Mille, płynnie zintegrowała swoje tańce i inscenizacje z akcją oraz stworzyła ruch specyficzny dla postaci i sytuacji, który faktycznie pomógł w rozwoju fabuły. Ze względu na jej przełomowe osiągnięcia, od choreografów oczekuje się teraz również tworzenia tańców, które służą scenariuszowi i pomagają opowiedzieć historię dramatopisarza. Choreograf, podobnie jak librecista, kompozytor i autor tekstu, jest teraz również pozycjonowany jako dramaturg.
W części 1, choreograf jako dramaturg jest podkreślany, ponieważ autorka wykorzystuje każdy rozdział do refleksji nad sposobami, w jakie analizuje libretta i partytury, aby określić funkcję każdej piosenki w musicalu i historie, które powinny być opowiedziane poprzez tańce i inscenizacje stworzone dla każdej piosenki. Opierając się na własnych doświadczeniach jako reżyser/choreograf teatru muzycznego, zastanawia się i dzieli się swoim procesem artystycznym, nie w sposób liniowy, ale anegdotycznie, aby zilustrować rodzaj myślenia, który doprowadzi ją do skutecznego poradzenia sobie z danym zadaniem. Na końcu każdego rozdziału zasugerowano zadania, które mogą być przydatne dla aspirujących choreografów i reżyserów musicali. Tekst ten jest cennym źródłem informacji dla nauczycieli planujących kurs choreografii teatralnej na poziomie licencjackim lub magisterskim, a także dla profesjonalnych reżyserów i choreografów, którzy chcą głębiej zastanowić się nad własną pracą. Studenci choreografii zostaną poproszeni o zastanowienie się i pracę z technikami, które czasami są podobne, ale także często opozycyjne do tych, których uczą się na kursach choreografii tańca współczesnego. Część druga oferuje przegląd literatury i reprezentatywnych artykułów, które zostały opublikowane na oba tematy, kompozycji tańca współczesnego i choreografii teatru muzycznego, a także zwięźle śledzi historię pedagogiki choreograficznej tańca współczesnego, dostosowując ją do równoległych trendów zachodzących w amerykańskim teatrze muzycznym od połowy XIX wieku.