Chlorosis
"Tak często nasze potrzeby przeradzają się w absurdy. Liryka zamienia się w żart, a następnie w zadziorną elegię. Tak więc w Chlorosis Flatta i Munda umierający świat staje się dynamiczną współpracą. Biorąc pod uwagę opcje, które sprawiają, że "zbliżamy się do stagnacji", ta poezja ożywia i rzuca kolor i światło na ściemniający się horyzont. Czy poezja może nas uratować? Być może nie. Ale być może to, czego teraz potrzebujemy, to pożywienie, a nie zbawienie. Zarówno slapstickowa, jak i delikatna, Chlorosis podtrzymuje świadectwo niezbędne w tej chwili. Teraz, w tym "wymiarze ucieczki", jesteśmy niesieni "nieobecną przemocą", "nieruchomo i budząc się dla tego, czego nam brakuje, / z którego możemy się wyłonić" - Elizabeth Robinson.
"W tych wierszach Michael Flatt i Derrick Mund migoczą między cyfrowymi ekranami i niepostrzeżenie rozpadającymi się krajobrazami, tworząc serię bezimiennych spojrzeń rzuconych na współczesną psychiczną otchłań. Tutaj Chlorosis czyta się jak nić połączonych pastorałów - wychwalających salon złamanego amerykańskiego serca - wywołanych przez rozświetlone słońcem roje pyłków kurzu i miękki, półmiejski strach." - Janaka Stucky.
"Chlorosis to poruszający eksperyment w użyciu poetyckiego "my" w czasach kryzysu. Trzyma się mocno - zwykle oznacza tylko dwie osoby. Członkowie tego "my" piszą do siebie nawzajem, jako do siebie nawzajem i dla siebie nawzajem. A gdy wspólnie badają świat, w którym nie ma wytchnienia od nadchodzącej katastrofy, to "my" staje się maleńkim, zwinnym punktem zwrotnym dla nieoczekiwanych wyjaśnień, a także dla testowania niepewnych rytmów - których wszyscy będziemy potrzebować od teraz." - Christopher Nealon.
W Chlorosis - chorobie liści roślin spowodowanej brakiem światła, dosłownie tłumaczonej jako "zielona choroba" - Flatt i Mund badają trudności w znalezieniu i utrzymaniu miłości pośród różnych toksyczności antropocenu: powolnej przemocy, katastrofy ekologicznej, złego stanu gospodarczego, skażonej pamięci kulturowej, cyfrowego odrzucenia itp. Naprzemiennie liryczny adres i obiektywistyczna obserwacja, ten zbiór wierszy bez tytułu angażuje również głosy z dziedzin ekopoetyki i nowego materializmu. W tej współpracy zaimki pierwszoosobowe rozpadają się aktywnie, czujnie i nierównomiernie, wraz z uogólnionym upadkiem. Miłość jednak - miłość humanistyczna, miłość romantyczna, miłość braterska - nigdy nie jest daleko od widoku.