Chiru Sakura: Spadające kwiaty wiśni: Podróż matki i córki przez rasizm, internowanie i ucisk

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Chiru Sakura: Falling Cherry Blossoms: A Mother & Daughter's Journey Through Racism, Internment and Oppression

Zawartość książki:

W wieku ośmiu lat Grace Eiko Nishikihama została siłą usunięta ze swojego domu w Vancouver i internowana wraz z rodzicami i rodzeństwem w BC Interior. Chiru Sakura--Falling Cherry Blossoms to poruszający i politycznie wyrazisty pamiętnik napisany przez Grace, obecnie babcię, z fragmentami dziennika prowadzonego przez jej zmarłą matkę, Sawae Nishikihamę.

Sawae, wykształcona kobieta, poślubiła naturalizowanego Kanadyjczyka i wyemigrowała do Kanady w 1930 roku. Przyjechali z wielkimi nadziejami i marzeniami o tym, co Kanada może im zaoferować. Jednak w ciągu nieco ponad dekady od szczęśliwego osiedlenia się w dzielnicy Paueru Gai (Powell Street), marzenia jej i jej męża zostały całkowicie zniszczone.

Był rok 1942 i ponad 22 000 japońskich Kanadyjczyków na Zachodnim Wybrzeżu zostało internowanych, a ich dobytek, nieruchomości i domy zostały skonfiskowane, a następnie sprzedane przez rząd Kanady. Po zakończeniu wojny ograniczenia w przemieszczaniu się japońskich Kanadyjczyków były kontynuowane przez kolejne cztery lata, a rząd nakazał każdemu japońskiemu pochodzeniu przenieść się "na wschód od Gór Skalistych" lub zostać deportowanym do Japonii.

Na Zachodnim Wybrzeżu nie było do czego wracać, więc rodzina Nishikihama przeniosła się najpierw do wiejskiej Manitoby, a po zniesieniu rządowych restrykcji do Winnipeg. W wieku osiemdziesięciu czterech lat Sawae zaczęła spisywać swoje wspomnienia dla swoich dzieci, upewniając się, że poznają historię swojej rodziny. Tłumacząc dziennik swojej matki, Grace zaczęła dodawać swoje własne doświadczenia obok doświadczeń matki, badając, jak trauma pokoleniowa może przetrwać i jak różnie ona i jej matka interpretowały te lata walki.

Pomimo lat spędzonych na studiowaniu sztuki i pracy jako dyrektor galerii i kurator, tłumacząc pisma swojej matki i postrzegane wysiłki jej kraju, aby po prostu przejść od mrocznego okresu w historii Kanady, Grace nadal szuka zrozumienia swojej przeszłości, stawiając czoła zarówno seksizmowi, jak i rasizmowi. Jako orędowniczka pojednania, otwarcie dzieli się swoją historią z następnymi pokoleniami; przez cały czas Grace powraca do nauk swojej matki o nadziei i odporności symbolizowanej przez kwiaty wiśni wokół tego, co kiedyś było ich domem.