Cheddi Jagan i polityka władzy: walka o niepodległość Gujany Brytyjskiej

Opinie czytelników

Recenzje książki prezentują podzieloną perspektywę, z niektórymi chwalącymi jej wkład w historię Gujany i innymi krytykującymi ją za brak badań i wiarygodności.

Książka jest uważana za ważny wkład w historię Gujany i walkę zniewolonych i zniewolonych ludzi. Podkreśla ona rolę Jagana jako znaczącej światowej postaci w ruchu na rzecz samostanowienia.

Krytycy twierdzą, że książce brakuje prawdziwych badań i jest słabo napisana, opisując ją jako leniwe przedstawienie wydarzeń. Oskarża się ją o błędną interpretację źródeł, przeinaczanie postaci historycznych i o to, że jest raczej dziełem propagandowym niż pracą naukową.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Cheddi Jagan and the Politics of Power: British Guiana's Struggle for Independence

Zawartość książki:

Colin Palmer, jeden z czołowych kronikarzy XX-wiecznego imperializmu brytyjskiego i amerykańskiego na Karaibach, opowiada historię walki Gujany Brytyjskiej o niepodległość. W centrum tej historii znajduje się Cheddi Jagan, który był pierwszym premierem kolonii po wprowadzeniu powszechnych wyborów dla dorosłych w 1953 roku.

Dzięki wykorzystaniu wielu brytyjskich, amerykańskich i gujańskich źródeł archiwalnych, praca Palmera szczegółowo opisuje wzrost i upadek Jagana, od jego początkowego zwycięstwa wyborczego wiosną 1953 roku po następstwa zaaranżowanego przez Brytyjczyków zamachu stanu, który doprowadził do zawieszenia konstytucji i usunięcia niepodległościowej administracji Jagana. Polityczna odyseja Jagana trwała nadal - został ponownie wybrany na premiera w 1957 r. - ale w 1964 r. ponownie stracił władzę pod naciskiem gwinejskich, brytyjskich i amerykańskich urzędników podejrzewających marksistowskie wpływy na Ludową Partię Postępową, założoną w 1950 r. przez Jagana i jego aktywistyczną żonę Janet Rosenberg. Życie polityczne Jagana nie dobiegło jednak końca - po dekadach spędzonych w opozycji, został on prezydentem Gujany w 1992 roku.

Subtelnie analizując rzeczywistą rolę marksizmu w karaibskich walkach antykolonialnych i przedstawiając szerszą historię karaibskiego kolonializmu, Palmer bada często złowrogie role odgrywane przez przywódców w kraju i za granicą oraz pokazuje, jak przemoc, korupcja policji, polityczne szykany, polityka rasowa i słabe przywództwo opóźniły niepodległość Gujany do 1966 r., pozostawiając w tym procesie blizny.