Chciałbym przeprosić, ale nie mam komu: Historie

Opinie czytelników

Książka jest potężnym zbiorem emocjonalnie naładowanych historii, które dotyczą doświadczeń Żydów we współczesnej Polsce, podkreślając tematy traumy pokoleniowej i relacji międzypokoleniowych. Jednak wydanie audio cierpi z powodu słabej edycji, która zakłóca przepływ między historiami.

Historie są mocne, szczere i pięknie napisane; odnoszą się do dzisiejszych kwestii społecznych i oddają doświadczenia Żydów w Polsce po Holokauście. Tłumaczenie jest dobrze wykonane, zachowując surowe piękno oryginalnego tekstu. Wielu czytelników uzna tę książkę za fascynującą i wartą ponownego przeczytania.

Wydanie audio ma znaczącą wadę edycyjną, ponieważ nie ma przerwy między historiami, co utrudnia słuchaczowi przetworzenie każdej historii przed rozpoczęciem następnej. Ponadto niektórzy czytelnicy zauważają, że posiadanie kobiecego głosu dla narratorek poprawiłoby wrażenia.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

I'd Like to Say Sorry, But There's No One to Say Sorry to: Stories

Zawartość książki:

Niezwykle oryginalny zbiór mrocznie zabawnych opowiadań, które badają panoramę żydowskich doświadczeń we współczesnej Polsce, od światowej klasy współczesnego pisarza.

Mikołaj Grynberg jest psychologiem i fotografem, który zbiera i publikuje historie mówione polskich Żydów. W swoim pierwszym dziele beletrystycznym - książce szeroko chwalonej przez krytyków i nominowanej do najważniejszej polskiej nagrody literackiej - Grynberg przekształca te historie w małe klejnoty, fabularyzowane opowiadania z pierścieniem prawdy.

Książka Chciałbym przeprosić, ale nie mam komu ma formę pierwszoosobowych winiet, za pomocą których Grynberg bada codzienne życie i napięcia w Polsce między Żydami i nie-Żydami nawiedzonymi przez Holokaust i jego ciągłą obecność.

W "Niepotrzebnych kłopotach" babcia ujawnia na łożu śmierci, że jest Żydówką; nie chce umierać bez wiedzy swojej rodziny. To, co zostało przekazane rodzinie, to strach i walka o to, co zrobić z tą informacją. W "Rejwachu" żydowska tożsamość jest badana poprzez imiona, gdy Miron i jego syn Jurek pokazują, jak dziedzictwo jest zarówno akceptowane, jak i negowane. W "Moich pięciu Żydach" nieżydowski narrator wspomina swoje pięć interakcji z żydowskimi rodakami i swój własny antysemityzm, ze smutkiem zauważając, że być może się mylił i powinien przeprosić, ale nie ma już nikogo, komu mógłby powiedzieć przepraszam.

Każde z trzydziestu jeden opowiadań jest olśniewającym i nawiedzającym mini-monologiem, który podkreśla inny aspekt złożonej i trudnej relacji współczesnej Polski z jej żydowską przeszłością.