Cesarzowa Fryderyka pisze do Zofii, swojej córki: Wiktoria, księżniczka królewska i późniejsza królowa Hellenów; Listy niemieckiej rodziny królewskiej, 1889-1901

Opinie czytelników

Książka jest kompilacją listów między cesarzową Fryderyką a jej córką, księżniczką koronną Zofią z Grecji, zapewniając osobisty wgląd w ich relacje i dynamikę rodzin królewskich w epoce wiktoriańskiej.

⬤ Pierwotny materiał źródłowy z autentycznymi listami
⬤ oferuje głęboką więź emocjonalną między matką a córką
⬤ zapewnia fascynujące spojrzenie zza kulis na europejskie rodziny królewskie
⬤ pomaga czytelnikom uzyskać nowe zrozumienie charakteru cesarzowej Fryderyki
⬤ polecany dla fanów historii królewskiej.

Wrażliwe listy zostały usunięte, co może ograniczyć głębię niektórych dyskusji; może nie spodobać się osobom spoza entuzjastów historii królewskiej.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Empress Frederick Writes to Sophie Her Daughter: Victoria, Princess Royal and Later Queen of the Hellenes; Letters of German Royalty, 1889-1901

Zawartość książki:

Listy cesarzowej Fryderyki rzucają światło na niemiecką politykę i społeczeństwo pod koniec XIX wieku, a także na poglądy niemieckiej rodziny królewskiej na sprawy wewnętrzne i zagraniczne.

Znana ze swojej działalności charytatywnej i promowania opieki społecznej, Wiktoria, księżna królewska - zwana także "cesarzową Fryderyką" - demonstruje wyrafinowaną i wrażliwą duszę. Jest czujna i wrażliwa na wydarzenia polityczne, zarówno w Niemczech, jak i poza nimi, a także komentuje i opiniuje wydarzenia swoich czasów. Listy zostały pierwotnie napisane po angielsku - w języku, w którym Wiktoria i jej córka Zofia zwykle rozmawiały między sobą.

Uważane za zaginione w wirze II wojny światowej, listy cesarzowej zostały uratowane przez służbę splądrowanego domu podczas konfliktu, który zdewastował znaczną część Europy. W ten sposób czytelnicy mogą uzyskać wgląd w okres od 1889 do 1901 roku.

Były to dojrzałe lata cesarzowej, w których jej mądrość i elokwencja były u szczytu. Jej poglądy na temat przejścia na emeryturę kanclerza Bismarcka, rosnących ambicji upartego cesarza Wilhelma II, starszej królowej Wiktorii i innych są szczerze omawiane. Książka kończy się tragiczną nutą.

Cesarzowa, cierpiąca z powodu zaawansowanego stadium raka, ma trudności z korespondowaniem z ukochaną córką, ale mimo to dokłada wszelkich starań, aby to zrobić.