Cenzurowanie królowej Wiktorii: Jak dwóch dżentelmenów edytowało królową i stworzyło ikonę

Opinie czytelników

Książka oferuje interesującą feministyczną perspektywę na to, jak publiczny wizerunek królowej Wiktorii został ukształtowany przez redaktorów jej listów. Bada manipulację jej osobowością i uprzedzenia, które wpłynęły na wybór jej korespondencji. Pomimo wnikliwej treści, niektórzy czytelnicy stwierdzili, że narracja jest powolna, a redakcja niedostateczna, podczas gdy inni uważali, że zbytnio koncentruje się na redaktorach, a nie na samej królowej.

Książka zapewnia pouczającą i łatwą do odczytania eksplorację kontekstu historycznego otaczającego listy królowej Wiktorii. Przedstawia nowe spojrzenie na manipulację jej wizerunkiem i ujawnia charakter osób zaangażowanych w redagowanie jej korespondencji. Wielu czytelników uznało ją za fascynującą i dobrze zbadaną.

Kilka recenzji wskazywało na słabą edycję i powolne tempo, co negatywnie wpływało na wrażenia z lektury. Niektórzy czytelnicy uważali, że zbytnio skupiono się na życiu osobistym redaktorów, które uznali za nieistotne, zamiast skupić się na samej królowej Wiktorii. Pojawiły się również obawy, że książka jest bardziej komercyjna niż pełna pasji.

(na podstawie 14 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Censoring Queen Victoria: How Two Gentlemen Edited a Queen and Created an Icon

Zawartość książki:

Kiedy zmarła królowa Wiktoria, dwóm dżentelmenom zlecono monumentalne zadanie zredagowania jej obszernej korespondencji.

Byłby to pierwszy raz, kiedy listy brytyjskiego monarchy zostałyby opublikowane i zmieniłyby sposób, w jaki Wiktoria została zapamiętana na zawsze. Mężczyźni wybrani do tego zadania byli bardzo złożonymi i osobliwymi postaciami: Wicehrabia Esher, doskonały królewski powiernik, obdarzony urokiem i wpływami, ale ukrywający sekretną obsesję na punkcie chłopców z Eton i kazirodczy związek ze swoim synem; Arthur Benson, nauczyciel i autor, nękany depresją, starający się dopasować do błękitnokrwistych klubów i kodeksów dworu.

Wraz z królem Edwardem VII mężczyźni ci zadecydują o spuściźnie Wiktorii. W ich rękach 460 tomów korespondencji królowej stało się zaledwie trzema, a ich decyzje i - zniekształcenia - wpłyną na postrzeganie Wiktorii przez następne pokolenia.