Cegły bez słomy

Opinie czytelników

Bricks Without Straw, napisana przez Albion Tourgée, oferuje fascynujący i żywy opis okresu Rekonstrukcji z perspektywy Czarnych. Powieść jest chwalona za kontekst historyczny i znaczenie dla współczesnych kwestii rasy i równości. Jednak niektórzy czytelnicy uważają, że styl pisania i redakcja są skomplikowane i trudne do naśladowania.

⬤ Wciągająca historia skupiona wokół doświadczeń czarnoskórej rodziny w czasach rekonstrukcji.
⬤ Bogaty kontekst historyczny, który rzuca wyzwanie tradycyjnym narracjom na temat tego okresu.
⬤ Przystępny styl pisania, który jest pełen szacunku i realistyczny w przedstawianiu wyzwolonych ludzi.
⬤ Mocne notatki historyczne i wprowadzenie autorstwa Carolyn Karcher, które zwiększają zrozumienie.

⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że tekst jest trudny do zrozumienia, szczególnie w przypadku mowy zbiorowej i redakcji.
⬤ Niektóre fragmenty mogą być trudne do zrozumienia dla niektórych czytelników.
⬤ Przedstawienie wydarzeń może być postrzegane jako wyzwanie przez osoby oczekujące innego podejścia do narracji.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Bricks Without Straw

Zawartość książki:

Albion Winegar Tourgee (1838-1995) był amerykańskim żołnierzem, radykalnym republikaninem, prawnikiem, sędzią, powieściopisarzem i dyplomatą. Tourgee wprowadził do dyskursu prawnego metaforę sprawiedliwości "ślepej na kolory".

Tourgee został ranny w kręgosłup podczas pierwszej bitwy pod Bull Run, w wyniku czego doznał tymczasowego paraliżu i trwałego problemu z kręgosłupem, który nękał go do końca życia. Sukces finansowy przyszedł w 1879 roku wraz z publikacją A Fool's Errand, by One of the Fools, powieści opartej na jego doświadczeniach z czasów rekonstrukcji. Cegły bez słomy były jej kontynuacją.

Cegły bez słomy to wyrażenie odnoszące się do zadania, które musi zostać wykonane bez odpowiednich zasobów.

Fragment z początku historii brzmi: "Myślę, że to wszystko 'długo o' wolności, choć nie widzę powodu, dla którego wolny czarnuch potrzebuje innego imienia niż to, które miał w starych czasach niewolnictwa. Ale tak musi być.

Pamiętam teraz, że wszyscy biedni biali ludzie mają jakieś dwa imiona, ale myślałem, że to dlatego, że nie mieli nic innego do nazwania. Wolny człowiek musi mieć jakieś inne imię. Jeśli tak dalej pójdzie, po jakimś czasie będę miał dość.

To już dwa lata, odkąd się poddali, a ja mam jeszcze drzewo". Mówca był kolorowym mężczyzną, stojącym przed swoim domem z bali wieczorem pewnego czerwcowego dnia. Jego żona była jedynym słuchaczem monologu.

Badał papier, który był zapieczętowany i ostemplowany z oficjalną formalnością, i który zapoczątkował jego tok myślenia. Pytanie, na które bezskutecznie próbował odpowiedzieć, było tylko najprostszym i najłatwiejszym z tysiąca dziwnych pytań, które wolność tak niedawno zadała jemu i jego rasie".