Ocena:
Recenzje podkreślają, że książka Raya Caryla jest wciągającą i pouczającą relacją z jego doświadczeń jako wysuniętego kontrolera lotów latającego na O-1 Bird Dog podczas wojny w Wietnamie. Wielu czytelników docenia osobistą perspektywę, żywą narrację i kontekst historyczny przedstawiony w książce, co czyni ją atrakcyjną lekturą dla osób zainteresowanych lotnictwem wojskowym i wojną w Wietnamie. Niektóre recenzje sugerują jednak, że książka mogłaby być dłuższa i zawierać więcej szczegółów na temat różnych misji.
Zalety:⬤ Wciągająca fabuła, która umieszcza czytelników w kokpicie.
⬤ Osobiste i szczegółowe relacje z misji lotniczych w Wietnamie.
⬤ Dobrze zbadana z historyczną perspektywą.
⬤ Oddaje adrenalinę i wyzwania związane z rolami wsparcia lotniczego.
⬤ Szybkie tempo i łatwość czytania.
⬤ Oferuje unikalną perspektywę w porównaniu do innych książek o lotnictwie wojskowym.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważali, że książka mogłaby być dłuższa i zawierać bardziej szczegółowe opisy misji.
⬤ Ograniczone wizualizacje, ponieważ książka zawiera tylko czarno-białe zdjęcia i nie zawiera map.
(na podstawie 33 opinii czytelników)
Catkiller 3-2: An Army Pilot Flying for the Marines in the Vietnam War
Catkiller 3-2 zapewnia unikalny wgląd w rolę taktycznego kontrolera powietrza, powietrznego (TACA) w I Korpusie, widzianą oczami jednego z pilotów, który latał nisko latającymi, nieuzbrojonymi, jednosilnikowymi samolotami wspierającymi jednostki naziemne piechoty morskiej podczas wojny w Wietnamie. Kiedy gen.
William Westmoreland zmienił rolę Marines w I Korpusie na bojową, okazało się, że Marines potrzebują więcej samolotów stałopłatowych do obsługi misji TACA. Grupa zwiadowcza 220 Kompanii Samolotów Rozpoznawczych (RAC) przybyła do Wietnamu pod koniec czerwca 1965 roku, myśląc, że zostanie przydzielona do strefy taktycznej III Korpusu. Jednak z powodu niedoboru istniejących Marine Birddogs, 220.
została natychmiast przeniesiona do I Korpusu i przeszła pod kontrolę operacyjną Marines. Żadna inna praca nie opisuje szczegółowo taktyki, ograniczeń, manewrów powietrznych i niebezpieczeństw doświadczanych przez pilotów wojskowych i obserwatorów powietrznych piechoty morskiej wykonujących te misje.
Jako młodzi porucznicy i kapitanowie mieli na zawołanie tyle samo uprawnień do żądania i kontrolowania artylerii i ataków powietrznych, co dowódcy naziemni o znacznie wyższej randze. Raymond G.
Caryl dostarcza niezrównanych przykładów obyczajów kulturowych, postaw i aktywności rekreacyjnej tych młodych pilotów i obserwatorów wspierających siły naziemne.