Carceral Afterlives: Prisons, Detention, and Punishment in Postcolonial Uganda
Opierając się na historii społecznej, historii politycznej i krytycznych studiach nad więziennictwem, książka ta analizuje, w jaki sposób więzienia i inne narzędzia kolonialnej kary przetrwały po uzyskaniu niepodległości i kwestionuje ich dalsze istnienie.
W Carceral Afterlives Katherine Bruce-Lockhart śledzi politykę, praktyki i żywe doświadczenia uwięzienia w postkolonialnej Ugandzie, koncentrując się na okresie między uzyskaniem niepodległości w 1962 roku a początkiem prezydentury Yoweri Museveniego w 1986 roku. W ciągu tych dziesięcioleci Ugandyjczycy doświadczyli wielu zmian rządu, powszechnej przemocy ze strony państwa i wojny, co wpłynęło na podejście rządu do karania. Bruce-Lockhart analizuje relacje między systemem więziennictwa a innymi miejscami uwięzienia - w tym nieformalnymi miejscami przetrzymywania zwanymi "bezpiecznymi domami" i obozami wojennymi - oraz rozważa inne formy karania, takie jak publiczne egzekucje i "znikanie" przez państwowe organizacje paramilitarne.
Poprzez archiwalne i osobiste zbiory, wywiady z Ugandyjczykami, którzy przeżyli te dziesięciolecia, a także szereg źródeł medialnych i wspomnień, Bruce-Lockhart bada, w jaki sposób systemy karne były wyobrażane i doświadczane przez Ugandyjczyków przetrzymywanych w nich, pracujących dla nich lub mających na nie wpływ. Pokazuje, w jaki sposób postkolonialni przywódcy Ugandy, zwłaszcza Milton Obote i Idi Amin, próbowali wykorzystać symboliczną, materialną i przymusową moc więzień do realizacji szeregu programów politycznych. Bada również codzienne realia przestrzeni karnych i publiczne postrzeganie kary, śledząc doświadczenia Ugandyjczyków, którzy zostali uwięzieni, członków ich rodzin i przyjaciół, funkcjonariuszy więziennych i innych pracowników rządowych. Co więcej, pokazuje, jak arena karna była ważnym miejscem sprzeciwu, badając, w jaki sposób osoby przebywające w więzieniach i innych przestrzeniach niewoli oraz poza nimi kwestionowały brutalną taktykę karną państwa.
Wykorzystując Ugandę jako studium przypadku, Carceral Afterlives podkreśla, w jaki sposób więzienia i szersze wykorzystanie zamknięcia - zarówno jako kary, jak i jako narzędzia innych sposobów karania - pozostają kluczowe dla władzy państwowej na Globalnym Południu i Północy. Podczas gdy naukowcy dokładnie przeanalizowali ekspansję więzień w okresie rządów kolonialnych i wzrost masowego uwięzienia w Stanach Zjednoczonych, w dużej mierze przyjęli za pewnik ich postkolonialną trwałość. W przeciwieństwie do tego, Bruce-Lockhart pokazuje, w jaki sposób przejście więzienia z instytucji kolonialnej do postkolonialnej wyjaśnia jego wszechobecność i ujawnia sposoby krytykowania i kwestionowania jego ciągłego istnienia. W ten sposób książka bada szersze pytania dotyczące niedokończonej pracy dekolonizacji, relacji między uwięzieniem a walką o wolność oraz trwałego, ale coraz bardziej kwestionowanego miejsca więzienia w naszym globalnym krajobrazie instytucjonalnym.