Oryginalny tytuł:
Canon Fodder: Historical Women Political Thinkers
Zawartość książki:
Książka ta jest ćwiczeniem w odzyskiwaniu pamięci historycznej o grupie myślicieli, którzy zostali zapomniani lub celowo zignorowani i w rezultacie nigdy nie weszli do kanonu zachodniej filozofii politycznej. Penny Weiss nazywa ich „paszą kanoniczną”, przypominając los żołnierzy na wojnie, którzy są traktowani przez swoje rządy i przywódców wojskowych jako zbędni.
Pomimo prawdziwego postępu w odzyskiwaniu w ciągu ostatnich kilku dekad i obecnie częstych odniesień do kilku myślicielek, takich jak Mary Wollstonecraft, Hannah Arendt i Simone de Beauvoir, powierzchnia została jedynie zarysowana, a bogate zasoby kobiecych pism o ideach politycznych pozostają w dużej mierze niewykorzystane. Uwzględnione tutaj i mające na celu dalsze zaostrzenie podniebienia, są postacie od Sei Shōnagon, Christine de Pizan i Mary Astell do Elizabeth Cady Stanton, Anny Julii Cooper i Emmy Goldman. Przywrócenie myślicielek do rozmowy o filozofii politycznej jest głównym celem tej książki.
Część I wykorzystuje szereg tych myślicielek do omówienia samej natury dociekań politycznych. Część II skupia się na alternatywnych podejściach i wizjach podstawowych idei politycznych: równości, władzy, rewolucji, dzieciństwa i wspólnoty.
Choć jest to głównie intelektualny akt odrodzenia, książka ta wpływa również na praktyczne życie polityczne, ponieważ „odległe i akademickie, jak się czasem wydaje, debaty na temat tego, co należy włączyć do kanonu, ostatecznie dotykają prawie wszystkich: studentów, którzy otrzymują teksty z list »wielkich książek«, aby ich prowadzić... i obywateli, których rządy uzasadniają swoje działania ideami z tekstów politycznych uznanych za klasyczne”.
