Być Portugalczykiem po hiszpańsku: Ponowne wyobrażenie wczesnonowożytnej literatury iberyjskiej, 1580-1640

Oryginalny tytuł:

Being Portuguese in Spanish: Reimagining Early Modern Iberian Literature, 1580-1640

Zawartość książki:

Jedną z wielu konsekwencji hiszpańskiej aneksji Portugalii w latach 1580-1640 był wzrost liczby portugalskich autorów piszących po hiszpańsku. Można prześledzić tę praktykę już w okresie średniowiecza, choć to dzięki Gilowi Vicente, Jorge de Montemayorowi i innym hiszpańskojęzyczne teksty weszły do głównego nurtu literackiej ekspresji w Portugalii.

Biegłość w obu językach dała portugalskim autorom większą mobilność w całym imperium. Dla tych, którzy mieli aspiracje literackie, język hiszpański oferował więcej możliwości publikowania i większą liczbę czytelników, co może być powodem, dla którego prawie niemożliwe jest znalezienie portugalskiego autora, który nie uczestniczył w tym trendzie podczas podwójnej monarchii. Na przestrzeni wieków autorzy ci i ich dzieła byli błędnie definiowani w kategoriach ekonomicznego oportunizmu, kwestii lojalności językowej i innych redukcyjnych kategorii.

W tej dużej grupie znajduje się jednak podkategoria autorów, którzy wykorzystywali swoje pisma w języku hiszpańskim do wyobrażania sobie, odkrywania i celebrowania swojego portugalskiego dziedzictwa. Manuel de Faria e Sousa, ngela de Azevedo, Jacinto Cordeiro, Ant nio de Sousa de Macedo i Violante do C u, wśród wielu innych, oferują jednolitą, ale złożoną odpowiedź na pytanie, co to znaczy być z Portugalii, konstruując i domagając się swojej portugalskiej tożsamości w ramach kastylijskiej egzystencji.

Podczas gdy wszystkie teksty powstałe na Półwyspie Iberyjskim we wczesnym okresie nowożytnym odzwierciedlają w pewnym stopniu różne realia społeczne, polityczne i kulturowe panujące na półwyspie, literatura portugalska napisana w języku hiszpańskim oferuje unikalny punkt widzenia, z którego można zobaczyć te zbieżne krajobrazy. Będąc Portugalczykiem po hiszpańsku bada kulturowe zapylenie krzyżowe, które zdefiniowało epokę i ponownie ocenia zbiór dzieł, które w wyjątkowy sposób odnoszą się do przecięcia języka, literatury, polityki i tożsamości.