Buty były na niedzielę

Opinie czytelników

Ten zbiór wspomnień z dzieciństwa Molly Weir oferuje wnikliwe spojrzenie na życie w slumsach Glasgow w latach międzywojennych. Pisarstwo Weir oddaje zmagania i ciepło jej wychowania, podkreślając więzi rodzinne pomimo ubóstwa. Książka przypadnie do gustu czytelnikom, którzy cenią sobie szczegółowe i szczere narracje z minionej epoki.

⬤ Oferuje szczegółowe i pozbawione sentymentów spojrzenie na życie w slumsach Glasgow, podkreślając wartości rodzinne i ducha wspólnoty pomimo ubóstwa.
⬤ Pięknie napisana, z humorem i żywymi opisami, które wywołują nostalgię i emocje.
⬤ Angażuje czytelników w relatywne wspomnienia, szczególnie tych zaznajomionych ze szkocką kulturą i stylem życia w tamtym okresie.
⬤ Zachęca do refleksji nad odpornością i szczęściem znalezionym w trudnych okolicznościach, sprzyjając docenieniu przeszłych zmagań.

⬤ Niektórzy czytelnicy mieli trudności ze zrozumieniem szkockiego slangu i dialektu, co mogło zakłócić lekturę.
⬤ Kilku czytelników uznało fragmenty książki za powtarzalne lub nużące, szczególnie w odniesieniu do szczegółów, które wydawały się zbyt szczegółowe.
⬤ Nie wszyscy czytelnicy byli zadowoleni ze stylu Weira lub uznali narrację za wciągającą, co prowadziło do zróżnicowanego poziomu satysfakcji.

(na podstawie 216 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Shoes Were for Sunday

Zawartość książki:

"Bieda jest bardzo wymagającym nauczycielem, a mnie uczono dobrze" Powojenna miejska dżungla kamienic Glasgow była scenerią dzieciństwa Molly Weir. Od dzielenia wysuwanego łóżka w maleńkiej kuchni matki po ucieczkę w popłochu przed furgonetką z gorączką, było to wychowanie, które zostało ugruntowane w trudach.

Głód, zimno i choroby były codziennością, a narzekanie nie wchodziło w grę. Pomimo paraliżującego ubóstwa, w kamienicach panowała żywiołowość, która podtrzymywała na duchu. Niezależnie od tego, czy Molly czesała włosy swojej wiekowej sąsiadce, pani MacKay, biegła do sklepu Jimmy'ego po ha'penny z chipsami, czy tańczyła na dorocznym jarmarku, nie było ani chwili na użalanie się nad sobą.

Molly nigdy nie pozwoliła, by ją to przygnębiło, ponieważ ona i inne urwisy wiedziały, jak radzić sobie z niczym. A w centrum jej świata była jej przerażająca, ale kochająca babcia, której twardy, niezależny duch nauczył Molly wznosić się ponad jej żałosne otoczenie i realizować swoje marzenia.