Vernacular Buildings and Urban Social Practice: Wood and People in Early Modern Swedish Society
Drewniane budynki mieściły większość szwedzkiej populacji miejskiej we wczesnej epoce nowożytnej, ale wiele z nich zniknęło w wyniku pożaru, rozbiórki i modernizacji.
Budowano je w okresach transformacji miast; pogardzane ze względu na swój wiejski wygląd i zagrożenie pożarowe, jakie stanowiły, były jednak cenione za to, że były ciepłe, niedrogie i ruchome. Niniejsze badanie ujawnia fundamentalną rolę, jaką odegrał drewniany dom w kształtowaniu miejskiej Szwecji i szwedzkiej historii.
Drewniane budynki były szczególnie przystosowane do masowej produkcji i relokacji, co pomogło zrealizować idealny plan miasta w transformacji szwedzkiej przestrzeni miejskiej. Wczesnonowożytne drewniane domy z roku na rok pojawiają się coraz częściej jako pozostałości archeologiczne, a coraz rzadziej jako zachowane budynki, dlatego też badanie i porównywanie tych dwóch różnych zbiorów danych w połączeniu z zapisami historycznymi jest ważne w tym badaniu. Autor ustala, w jaki sposób konstrukcje z bali, szkielet drewniany i budynki ze słupów i desek były wykorzystywane do szerokiego zakresu funkcji zarówno w centralnych, jak i peryferyjnych lokalizacjach oraz we wszystkich warstwach społecznych.
Opracowano nowe strategie tworzenia niedrogich, ciepłych mieszkań, podczas gdy zasoby mieszkaniowe charakteryzowały się zarówno zmianami, jak i ciągłością układu; piętrowy dom przyczynił się do ewolucji struktury wielu jednostek. Co zaskakujące, niniejsze badanie wykazało, że szkielet drewniany był bardziej rozpowszechniony geograficznie i funkcjonalnie niż wskazywały na to wcześniejsze badania.