Born to Fly... the Hump: Pamiętnik z II wojny światowej

Opinie czytelników

Książka zawiera szczegółową osobistą relację z doświadczeń pilotów latających na Garbusie podczas II wojny światowej, koncentrując się na ich odwadze i wyzwaniach, przed którymi stanęli. Czytelnicy doceniają wyjątkową perspektywę i osobiste historie przedstawione w książce, dzięki czemu jest to pouczająca i wciągająca lektura dla osób zainteresowanych historią lotnictwa II wojny światowej.

⬤ Dobrze napisana i pouczająca
⬤ oferuje unikalny wgląd w transport powietrzny Hump
⬤ podkreśla odwagę pilotów
⬤ zapewnia osobisty kontakt z doświadczeniami tych, którzy służyli
⬤ wielu czytelników uznało ją za edukacyjną i poleca ją entuzjastom II wojny światowej.

Niektórzy czytelnicy mogą chcieć bardziej szczegółowych opisów wcześniejszych, trudniejszych lat latania na Garbusie; w recenzjach nie podkreślono żadnych znaczących wad.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Born to Fly...the Hump: A WWII Memoir

Zawartość książki:

Pierwszym transportem lotniczym w historii był Garb, niebezpieczna 500-milowa trasa nad potężnymi Himalajami. Z kilkunastu pól we wschodnich Indiach setki amerykańskich pilotów dostarczało zaopatrzenie do Chin, aby utrzymać je w II wojnie światowej przeciwko Japonii.

Oto historia jednego z pilotów C-46, który wykonał 96 lotów w obie strony na tej przerażającej trasie. Jak to wyglądało? Strach był pasażerem każdego lotu - nie tylko strach przed rozbiciem się o najwyższe szczyty świata lub ratowaniem się w najgęstszej dżungli świata, ale także strach przed gwałtowną pogodą. Gromy, niektóre sięgające 40 000 stóp, wywoływały panikę w sercu.

Niczym zabawki, samoloty były rzucane w zalewie deszczu lub w wyjącej burzy śnieżnej, lód uderzał mocno o przednią szybę, tworzył się na skrzydłach i śmigłach oraz w gaźnikach, niewyobrażalne turbulencje, prędkość spadała do zera, a następnie rozpędzała się do 280 mph. Ale od czasu do czasu dzień stawał się jasny, a noc gwiaździsta; niesamowite piękno i majestat gór mogły ukoić duszę pilota.

Autor zawarł we wspomnieniach swoje refleksje na temat dorastania w czasach depresji przed wojną, a także na temat roku spędzonego w teatrze Chiny-Birma-Indie: goście Maharadży, przelot nad Taj Mahal, komiczne wydarzenia w bazie i poza nią. Swoje najbardziej emocjonalne refleksje rezerwuje dla radości z powrotu do domu.