Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Bone Rooms” autorstwa dr Sama Redmana bada niepokojącą historię kolekcji ludzkich szczątków w amerykańskich muzeach i etyczne implikacje takich praktyk. Łączy w sobie wciągającą fabułę z dokładnymi badaniami, dzięki czemu jest dostępna zarówno dla zwykłych czytelników, jak i naukowców.
Zalety:Wciągający styl pisania, otwierająca oczy treść, bardzo pouczająca, oferuje nowe spojrzenie na mało znany aspekt amerykańskiej historii, dobrze zbadana z indywidualnymi fascynującymi historiami, polecana zarówno dla zwykłych czytelników, jak i naukowców, zmienia postrzeganie muzeów, bogata w anegdoty i analizy.
Wady:Niektóre egzemplarze zgłosiły niską jakość druku, w tym błędnie wycięte strony i problemy z oprawą.
(na podstawie 21 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Bone Rooms: From Scientific Racism to Human Prehistory in Museums
Zawartość książki:
Najlepsza książka historyczna roku według Smithsonian.
Książka przyrodnicza roku
"W jaki sposób nasze muzea stały się wielkimi magazynami ludzkich szczątków? Czego nauczyliśmy się z czaszek i kości niepochowanych zmarłych? Bone Rooms szuka odpowiedzi na te pytania poprzez zmieniające się idee dotyczące rasy, anatomii, antropologii i archeologii oraz pomaga wyjaśnić najnowsze standardy etyczne dotyczące gromadzenia i eksponowania ludzkich zmarłych.”
--Ann Fabian, autorka The Skull Collectors
W 1864 roku lekarz armii amerykańskiej wykopał szczątki Dakota, który został zabity w Minnesocie. Starannie zapisując swoje obserwacje, wysłał szkielet do muzeum w Waszyngtonie, które zbierało ludzkie szczątki do badań. W „salach kostnych” tego muzeum i innych jemu podobnych, rozwijała się rewolucja naukowa, która zmieniła nasze rozumienie ludzkiego ciała, rasy i prehistorii.
W Bone Rooms Samuel Redman odkrywa historię tego, jak ludzkie szczątki stały się bardzo poszukiwanymi artefaktami zarówno do badań naukowych, jak i do publicznej prezentacji. Poszukując dowodów na poparcie nowych teorii ewolucji człowieka i klasyfikacji rasowej, kolekcjonerzy rozpoczęli globalną rywalizację o odzyskanie najlepszych okazów szkieletów, mumii i skamieniałości. Smithsonian Institution stworzyło największą kolekcję ludzkich szczątków w Stanach Zjednoczonych, pokonując silną konkurencję ze strony muzeów historii naturalnej i medycyny, które powstawały w miastach i na kampusach uniwersyteckich w całej Ameryce. Kiedy Muzeum Człowieka w San Diego zostało otwarte w 1915 roku, zorganizowało największą wystawę ludzkich szkieletów, jaką kiedykolwiek zaprezentowano publiczności.
Badanie ludzkich szczątków przyniosło odkrycia, które coraz bardziej dyskredytowały teorię rasową; w konsekwencji zainteresowanie pochodzeniem i ewolucją człowieka - podsycane przez idee pojawiające się w rodzącej się dziedzinie antropologii - wyparło rasę jako główny motyw budowania sal kości. Dziś nadal trwają debaty na temat etyki tych kolekcji, ale warunki zaangażowania zostały w dużej mierze ustalone przez falę kolekcjonowania, która już słabła przed II wojną światową.
