Błyskawiczna diagnoza

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają mocną i niepokojącą narrację o doświadczeniach autora z zakładem psychiatrycznym, koncentrując się na tematach nadużyć instytucjonalnych, osobistej walce oraz ostatecznej nadziei i wyzdrowieniu.

Książka opisywana jest jako porywająca prawdziwa historia, która podkreśla wytrwałość i nadzieję, przedstawiając podróż autora przez trudny okres naznaczony niewłaściwym leczeniem psychiatrycznym. Oferuje wgląd w instytucjonalne nadużycia władzy i ma emocjonalną głębię. Narracja jest przekonująca i można się z nią utożsamić, co sprawia, że pomimo pewnych niedoskonałości jest to bardzo polecana lektura.

Niektórzy czytelnicy zwrócili uwagę na błędy edytorskie w całym tekście, sugerujące brak profesjonalnego dopracowania, tak jakby zmiany wprowadzone w ostatniej chwili nie zostały odpowiednio sprawdzone. To redakcyjne niechlujstwo odbierało niektórym ogólne wrażenia z lektury.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Snap Diagnosis

Zawartość książki:

Zgodnie z obecnym stanem prawnym w większości stanów, psychiatra ma pełne uprawnienia do nakazania zatrzymania osoby bez nakazu, bez przeglądu przez rówieśników, bez nawet zobaczenia osoby, a często bez żadnego uzasadnienia poza raportem z drugiej ręki, że ktoś zachowuje się w niepożądany sposób. Przerażające historie obfitują w mężczyzn i kobiety, których domy zostały zaatakowane i którzy zostali rzuceni na podłogę i dosłownie wywleczeni za drzwi przez policję. Jak widać, ta sama dynamika tragicznie odegrała się również w przypadku Charlesa.

Tak zwane "zobowiązania sekcji 12" w rodzinnym stanie Charlesa, Massachusetts, były przedmiotem dochodzenia zespołu Boston Globe Spotlight. Raport Globe wskazuje, że liczba przymusowych hospitalizacji stale rośnie od kilku lat. Wskazuje również na lukratywne pieniądze z ubezpieczenia, które są wypłacane szpitalom w takich przypadkach. Niezależnie od faktycznej motywacji, psychiatria wyraźnie czerpie zyski z przejmowania osób wbrew ich woli. Jest to przerażający konflikt interesów.

Jak pokazuje przypadek Charlesa, pacjenci szpitali psychiatrycznych często uważają to doświadczenie za całkowicie demoralizujące i łamiące ducha. Aby zmusić ich do bierności, są oni zazwyczaj odurzani narkotykami, poddawani elektrowstrząsom i pozbawiani wszelkiej kontroli nad swoim życiem. Nawet tak zwyczajne decyzje, jak to, kiedy zjeść, pójść do toalety lub położyć się spać, są podejmowane przez innych. Przywileje są nadawane i odbierane wedle kaprysu, jakby pacjenci byli niesfornymi dziewięciolatkami na letnim obozie.

Ponadto przepaść między pacjentami a personelem jest ogromna; pacjenci są zazwyczaj postrzegani jako chorzy, niegodni zaufania i wymagający stałego nadzoru, podczas gdy członkowie personelu, których poziom wykształcenia jest często niższy niż pacjentów, są postrzegani jako kompetentni, posiadający wiedzę liderzy. Co więcej, aby zostać wypisanym, pacjenci muszą przestrzegać narracji psychiatrycznej, w tym fałszywego przekonania, że hospitalizacja była konieczna i korzystna.