Blackface Nation: Rasa, reformy i tożsamość w amerykańskiej muzyce popularnej w latach 1812-1925

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 5 głosach.

Oryginalny tytuł:

Blackface Nation: Race, Reform, and Identity in American Popular Music, 1812-1925

Zawartość książki:

Gdy Stany Zjednoczone przekształciły się z kraju wiejskiego w zurbanizowanego, przemysłowego giganta między wojną 1812 roku a początkiem XX wieku, zwykli ludzie zmagali się z pytaniem, co to znaczy być Amerykaninem. Jak pokazuje Brian Roberts w Blackface Nation, walka ta jest szczególnie widoczna w kulturze popularnej i wzajemnym oddziaływaniu dwóch specyficznych odmian muzyki: folku klasy średniej i minstreli czarnej twarzy.

The Hutchinson Family Singers, najpopularniejsza grupa śpiewacza klasy średniej na północnym wschodzie w połowie XIX wieku, jest prawdopodobnie najlepszym przykładem pierwszej odmiany muzyki. Piosenki grupy wyrażały amerykańską tożsamość zakorzenioną we wspólnych wartościach, a teksty koncentrowały się na abolicji, prawach kobiet i socjalizmie. Z drugiej strony, minstrele Blackface wyłoniły się z opartej na publiczności koalicji północnych elit biznesowych, południowych posiadaczy niewolników i młodych, białych mężczyzn z klasy robotniczej, dla których czarny makijaż wyrażał tożsamość zakorzenioną w indywidualnej autoekspresji, antyintelektualizmie i wyższości białych. Jego wykonawcy uosabiali miłosno-kryminalną wersję rasizmu, w której szerokie rzesze białej publiczności uwielbiały Afroamerykanów, którzy pasowali do stereotypów blackface, nawet jeśli wykorzystywali te stereotypy do racjonalizacji białej supremacji. Na początku XX wieku wersja amerykańskiej tożsamości z czarną twarzą stała się częścią amerykańskiej kultury konsumpcyjnej, podczas gdy piosenki Hutchinsonów były coraz częściej uważane za staromodne. Blackface Nation wyjaśnia główną ironię w muzycznej historii Ameryki: większość muzyki, która została zinterpretowana jako czarna, autentyczna i ekspresyjna, została wymyślona, wykonana i cieszyła się nią ludzie, którzy mocno wierzyli w wyższość białych.

Jednocześnie muzyka często przedstawiana jako biała, represjonowana i nudno burżuazyjna była często społecznie i rasowo inkluzywna, zaangażowana w reformy i poświęcona kwestionowaniu niemoralności w sercu kapitalistycznego porządku Ameryki.