Byzantium After the Nation: The Problem of Continuity in Balkan Historiographies
Stamatopoulos podejmuje się pierwszego systematycznego porównania dominujących etnicznych modeli historiograficznych i rozbieżności opracowanych przez greckich, bułgarskich, serbskich, albańskich, rumuńskich, tureckich i rosyjskich intelektualistów w odniesieniu do niejednoznacznego dziedzictwa Bizancjum.
Tytuł nawiązuje do przełomowej pracy Nicolae Iorgi z lat trzydziestych XX wieku Bizancjum po Bizancjum, w której argumentował on za ciągłością między imperiami bizantyjskim i osmańskim. Rywalizujące ze sobą bałkańskie nacjonalizmy zaangażowały się w „wojnę interpretacyjną” co do natury Bizancjum, przyjmując różne pozycje przyjęcia lub odrzucenia jego imperialnego modelu i prowadząc do różnych schematów ciągłości w każdym narodowym kanonie historiograficznym.
Stamatopoulos omawia, co Bizancjum reprezentowało dla dziewiętnasto- i dwudziestowiecznych uczonych oraz w jaki sposób ich postrzeganie wiązało się z ich podejściem do modelu imperialnego: czy inne postrzeganie średniowiecznego okresu bizantyjskiego dominowało w greckim centrum narodowym w przeciwieństwie do Konstantynopola; w jaki sposób dziewiętnastowieczni bałkańscy nacjonaliści i rosyjscy uczeni wykorzystali Bizancjum do wymyślenia własnego okresu średniowiecza (a co za tym idzie, własnej starożytności); i wreszcie, czy istnieją ciągłości lub nieciągłości w tych sposobach ideologicznego wykorzystania przeszłości.