Bitwa pod Upper Sandusky, 1782 r.

Opinie czytelników

Książka przedstawia szczegółowe i osobiste spojrzenie na bitwę pod Upper Sandusky podczas rewolucji amerykańskiej, skupiając się na brutalnych realiach walki na granicy. Podczas gdy niektórzy chwalą jej dokładność i unikalną narrację, inni krytykują brak kontekstu w odniesieniu do motywacji konfliktu, sugerując uproszczone przedstawienie obu stron jako równie winnych.

⬤ Dobrze zbadany z intymną opowieścią
⬤ zapewnia unikalne spojrzenie na bitwę pod Upper Sandusky
⬤ dokładnie opisuje mniej znane wydarzenia historyczne
⬤ polecany dla entuzjastów historii.

⬤ Brakuje kontekstu motywacji stojących za konfliktem
⬤ przedstawia obie strony jako równie brutalne bez poruszania podstawowych kwestii ziemi i agresji
⬤ nieco uproszczona analiza polityczna.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Battle of Upper Sandusky, 1782

Zawartość książki:

W maju 1782 roku pułkownik William Crawford poprowadził ponad 450 ochotników przez Ohio, aby zaatakować sprzymierzonych z Brytyjczykami rdzennych Amerykanów, którzy od lat najeżdżali granice Pensylwanii i Wirginii. Doświadczony, ale niechętny dowódca, Crawford i jego ludzie starli się z podobnej wielkości siłami brytyjskich Rangersów oraz Indian Wyandot, Delaware i Shawnee nad rzeką Sandusky na początku czerwca. Po trzech dniach Amerykanie zostali rozgromieni w jednej z największych porażek, jakie amerykańska broń poniosła na pograniczu podczas rewolucji amerykańskiej. Podczas odwrotu wojownicy rdzennych Amerykanów pojmali dziesiątki ludzi, w tym pułkownika Crawforda. Wielu z nich zostało potwornie zamęczonych na śmierć w zemście za masakrę w Gnadenhutten, do której doszło wcześniej tej samej wiosny, kiedy to amerykańscy ochotnicy zatłukli na śmierć prawie stu nieuzbrojonych i niestawiających oporu Indian Delaware.

Bitwa pod Upper Sandusky z 1782 roku stawia operacje wojskowe na czele wydarzeń w ostatnich miesiącach rewolucji amerykańskiej na pograniczu. Co ważne, od dawna zasługuje na uznanie przywódców rdzennych Amerykanów, zwłaszcza Dunquata z Wyandot i Hopocana z Delaware, za ich rolę i dowodzenie na polu bitwy. Przez ponad dwa stulecia ich zwycięstwo przypisywano obecności brytyjskich strażników i kilku oficerów, ale Dunquat i Hopocan podejmowali kluczowe decyzje przed i po bitwie, podczas gdy rdzenni Amerykanie stanowili większość ich armii.

Książka ponownie rozważa również skuteczność amerykańskich operacji. Crawford był mało entuzjastycznym dowódcą, którego trzeba było przekonać do poprowadzenia kampanii, aby zapobiec powtórzeniu się masakry w Gnadenhutten. Pomimo długiej służby na froncie i doświadczenia w Armii Kontynentalnej, Crawfordowi nie udało się zjednoczyć swojego doraźnego dowództwa, cierpiał z powodu ciągłego niezdecydowania i nie mógł odcisnąć własnego piętna na kampanii. Nieprofesjonalny charakter jego armii również przyczynił się do jej porażki, ponieważ brakowało jej organizacji, doświadczenia, przywództwa, szkolenia i standaryzacji.

Obecność Simona Girty'ego, demonizowanego przez Amerykanów na pograniczu jako zdrajca, oraz makabryczność egzekucji Crawforda skupiły historie o kampanii na tych dwóch osobach, a nie na samych operacjach wojskowych lub Indianach, którzy odnieśli zwycięstwo. Mity zostały zaakceptowane jako fakty. Później zainteresowanie kampanią i walczącymi zanikło. Bitwa pod Upper Sandusky w 1782 roku nadaje kampanii Crawforda należne jej miejsce jako jednej z największych bitew między siłami granicznymi a rdzennymi Amerykanami podczas wojny o niepodległość.