Opinie czytelników
Podsumowanie:Bipolar Faith autorstwa Moniki Coleman to szczery i elokwentny pamiętnik, który porusza kwestię skrzyżowania choroby psychicznej, wiary i osobistej traumy. Książka zapewnia relatywną i szczerą eksplorację zmagań autorki z depresją, tożsamością i uzdrawiającą podróżą, rezonując szczególnie z osobami w czarnym kościele i społecznościami zajmującymi się podobnymi kwestiami.
Zalety:Książka jest pięknie napisana, wciągająca i oferuje potężną narrację, która jest zarówno wnikliwa, jak i podnosząca na duchu. Wielu czytelników uznało ją za wiarygodną i doceniło szczerość, z jaką Coleman omawia swoje zmagania, zapewniając poczucie wspólnoty i zrozumienia dla osób stojących przed podobnymi wyzwaniami. Pamiętnik jest chwalony za sposób opowiadania historii, humor i sposób, w jaki porusza złożone tematy, takie jak zdrowie psychiczne, wiara i trauma.
Wady:Niektórzy czytelnicy wyrazili obawy dotyczące stanu otrzymanej książki, zwracając uwagę na takie kwestie, jak zagięte okładki. Kilku recenzentów uznało, że książka nie porusza odpowiednio pewnych kwestii teologicznych lub zagadnień, których się spodziewali. Co więcej, choć wspomnienia Coleman były dla wielu osób głęboko poruszające, kilku czytelników zakwestionowało nazwanie jej doświadczeń chorobą afektywną dwubiegunową typu II, sugerując, że jej objawy mogą być bliżej związane z traumą.
(na podstawie 46 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Bipolar Faith: A Black Woman's Journey with Depression and Faith
Zawartość książki:
Ogarnięty psychiczną udręką pradziadek Moniki A. Coleman kazał swoim dwóm młodym synom wyciągnąć spod siebie krzesło, na którym się powiesił. Stryczek pozostał przywiązany do krokwi w szopie, gdzie wisiał nad głowami jego ośmiorga dzieci, które bawiły się tam przez wiele lat.
Tak jak przez pokolenia przed nią, ciężar wisiał nad Moniką przez całe jej młode życie. Jako dorosła, ta wschodząca gwiazda akademii widziała sukcesy zawodowe często napędzane modulowanymi wzlotami niezdiagnozowanego zaburzenia afektywnego dwubiegunowego II, ponieważ ukrywała głęboką depresję, którą nawet jej lekarze omijali z niedowierzaniem. Przypadkowe spotkania z czarnoskórymi intelektualistami, takimi jak Henry Louis Gates Jr, Angela Davis i Renita Weems, były równoważone długimi nocami spędzonymi w samotności. Dopiero gdy Coleman zaczęła stawiać czoła swojej chorobie, była w stanie żyć uczciwie i wiernie w świecie. W trakcie tego procesu odkryła nową i wyzwalającą wizję Boga.
Napisana wartką prozą duchowa autobiografia Moniki analizuje jej długi taniec z traumą, depresją i groźbą śmierci w świetle spuścizny niewolnictwa, wojny, upraw, ubóstwa i alkoholizmu, które przez pokolenia maskowały jej rodzinną historię chorób psychicznych.
