We Francji pod koniec XVII wieku i w pierwszej połowie XVIII wieku portret historyczny przeżywał bezprecedensowy rozkwit.
Członkowie wysokiej szlachty i silnej finansowo burżuazji pozowali na tych portretach w mitologicznych lub historyzujących kostiumach. Jakie interesy realizowali mecenasi? Dlaczego artyści tacy jak Nicolas de Largillierre, Fran ois de Troy czy Jean-Marc Nattier sięgali po ten rodzaj malarstwa? W jakim stopniu dzieła odnosiły się do przestrzeni architektonicznej, dla której zostały stworzone, i jak odnosiły się do ówczesnych praktyk kulturowych, takich jak haptyczne maskarady, teatr i waleczna poezja?
Niniejszy tom oferuje fundamentalne badanie tego dotychczas niezbadanego rodzaju malarstwa. Oprócz tekstów teoretycznych i krytycznych autor opiera się na inwentarzach, listach, opisach pałaców i festiwali, poezji i librettach teatralnych, ale przede wszystkim koncentruje się na samych dziełach sztuki jako wyrazie kultury portretowej Habsburgów.