Wzajemne relacje między słowem i obrazem, literaturą i sztuką wizualną odegrały decydującą rolę w otwarciu i odnowieniu artystycznej koncepcji dzieła w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku.
Wykorzystując studia przypadków z krajów niemieckojęzycznych, autor analizuje dynamiczną i ekspansywną twórczość artystów przekraczających granice, takich jak Wolf Vostell, Dieter Roth, Joseph Beuys i Jochen Gerz. Analizowane w tym tomie prace z zakresu poezji wizualnej, sztuki akcji i sztuki intermedialnej, a także sztuki konceptualnej i fototekstów definiują procesualną, partycypacyjną i intermedialną praktykę estetyczną, która nadal wywiera wpływ.