Białe ściany, designerskie sukienki

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 5 głosach.

Oryginalny tytuł:

White Walls, Designer Dresses

Zawartość książki:

W odważnej rewizjonistycznej historii nowoczesnej architektury Mark Wigley otwiera nowe spojrzenie na historyczną awangardę. Bada najbardziej oczywistą, ale najmniej dyskutowaną cechę nowoczesnej architektury: białe ściany. Chociaż biała ściana jest przykładem zdzierania dekoracyjnych kostiumów maskaradowych noszonych przez dziewiętnastowieczne budynki, Wigley argumentuje, że nowoczesne budynki nie są nagie. Biała ściana sama w sobie jest formą ubrania - nowo wysportowane ciało budynku, podobnie jak jego mieszkańcy, nosi nowy rodzaj odzieży, a te ubrania mają do siebie pasować. Jak zauważa Wigley, niemal wszyscy współcześni architekci nie tylko dosłownie projektowali sukienki, ale ich argumenty na rzecz nowoczesnej architektury zaczerpnięto z logiki reformy ubioru. Architektura była rozumiana jako forma projektowania ubioru.

Wigley śledzi trajektorię tego kluczowego podtekstu, uważnie czytając wypowiedzi i projekty większości bohaterów, pokazując, że sprawia on, że związek nowoczesnej architektury z psychoseksualną ekonomią mody jest znacznie bardziej niejednoznaczny, niż sugerowałoby to powtarzane w nieskończoność odrzucanie mody przez architektów. W istocie, jak twierdzi Wigley, sama intensywność tych odrzuceń jest symptomem tego, jak głęboko są one zakorzenione w świecie ubrań. Opierając się na argumentach dotyczących relacji między odzieżą a architekturą, sformułowanych po raz pierwszy w połowie XIX wieku, współcześni architekci w rzeczywistości przedstawili wyrafinowaną teorię powierzchni, modernizując architekturę poprzez przekształcenie statusu powierzchni.

White Walls, Designer Dresses pokazuje, jak ta pozornie przypadkowa logika ubioru w rzeczywistości organizuje szczegółowy projekt nowoczesnego budynku, dyktując system polichromii, rozumiany jako wielobarwny strój. Znany obraz nowoczesnej architektury jako białej okazuje się być efektem tradycji historiograficznej, która ciężko pracowała, aby stłumić kolor powierzchni budynków, które opisuje. Wigley analizuje to tłumienie w kategoriach logiki seksualnej, która niezmiennie towarzyszy dyskusjom o ubraniach i kolorach, odzyskując te zmysłowo kolorowe powierzchnie i niezwykłe argumenty dotyczące odzieży, które były używane do ich obrony.